Etrafta öyle bir bilgi yağmuru var ki. Sosyal medya hep çok bilenlerle dolu. İnsanlar bilgiden boğulacak sanki. Herkes her konuda uzman olmuş.
Bilgi yağmurlar altında kalıp bilmediği çok şey olunduğunun farkında olan çok az kişi var.
Bilmekle bildiği gibi yaşamak, bildiğini uygulamak farklı şeylerdir oysa…
Pozitif düşünelim diyen, bilinç seviyesi yüksekmiş gibi görünen insanlar bile hemen ümitsizlik kuyusuna düşüyor.
Afrika’da insanlar aç gezerken Avrupa ve Amerika’da obez olanların sayısı hat safhada. İnsanlar yemekten de boğuluyor vaziyette. Ne kadar yeseler de her yer aç insanla dolu.
Acaba hangi açlık daha acı? Maddi, yani bedensel mi? Yoksa manevi olan mı?
Kime sorsak hep haklı, hep suçsuz ve iyi niyetli. Hep dışarıda suçlular var, birileri birilerine zulmediyor. Dünya gittikçe kötüye gidiyor. Kadın cinayetleri, hayvanları katlediyorlar. Enflasyon, ekonomik kriz desek aldı başını gidiyor…
İnsanlık ölmüş, kim öldürdüyse...
Hep bir memnuniyetsizlik var, hep bir şikâyet…
Hayat acısıyla, tatlısıyla devam ediyor.
Acaba tüm bu gördüklerimiz, yaşadıklarımız ne kadar gerçek?
Herşeyi bu kadar tersine gidiyor gibi zannederken bizim gidişatımız nasıl acaba?
Herkes o kadar kötü de biz mükemmel miyiz?
Kendimizi ne kadar tanıyoruz?
Egomuzla yani psikolojik benliliğimizle, gerçek varlığımızın farkını görme zamanı geldi de geçiyor sanki.
Zaman akletme ve uyanma zamanı…
Etrafımızda bize zulmeden kimse yoktur aslında. Bize kendimizden iyi düşman yoktur. Zaten mazlum olmazsa zalim de olmaz. Mazlum da en az zalim kadar suçludur. Biz kendi nefsimize zulmetmişizdir.
Allah kullarına zulmetmez, herkes kendi nefsine zulmeder.
“Kalpler ancak Allah’ı anmakla mutmain olur.” Siyaset ya da din tartışarak, etraftaki insanları, dünyayı düzeltmeye çalışarak mutlu ya da mutmain olunmaz.
Samimi söylüyorum ve de önce kendime söylüyorum;
Bırakalım artık su şikâyetleri ya da sahiplenmeleri, bırakalım şu tüm sahte benlikleri.
İnsanın varlığı bu dünyadaki sahip olduğu hiçbir şeye ait ya da bağlı değildir. Bu şeylere bedeni de dahil diyebiliriz. Bedenler dünyaya ait elbiselerdir. Ruhun görevi bu dünyada bittiği an o elbiseyi çıkarıp gerçek aleme göç eder. Beden, eş, çocuklar, aile, arkadaş, komsu, mal, mülk bunların hiçbiri insana ait değildir. Bunlar dünya hayatında insana verilmiş hediyelerdir.
Ruhunun güzelliklerini hissedebilen insan huzuru yakalamıştır. Ruh da, herşey de Allah’a aittir.
Arzularımızı, korkularımızı, üzüntülerimizi, beklentilerimizi, tüm beklentilerimizi bir kenara bırakalım.
Hayati akışına bırakmak durumundayız. Ve iyiliklerle yarışmak…
Bu yarışların sonucundaki beklentileri de bırakmak…
“Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler.”
Gerçek varlığımızı hatırlayalım, görelim. Ait olduğumuz yer aslında ne kadar da huzur dolu bir yerdir. Sahte benliklerin hiçbirinin olmadığı muhteşem bir yer.
Allah kullarını dünyada veya ahirette, bir şekilde mutlaka terbiye eder.
Cehennem denilen yer sahte olan tüm benliklerin, egoların yakılarak yok edildiği yerdir. Cehennem arınma yeridir. İnsan cehennemde varlığından bir şey kaybetmez, sahte olan tüm benliklerden, yalanlardan, vesveselerden, korkulardan, acılardan, üzüntülerden, tüm putlarından kurtulur. Allah’ın istediği gibi yaşayan, her an Allah’la bir olan insan da cennettedir zaten.
Tüm dertlerimiz de, sorunlarımız da bu dünyadaki misafirlerdir.
Yaşanılan tüm travmaların hepsi de egoyadır, psi’yedir, ruha değil. Onun için travmalarımızı iyileştirmek istiyorsak ego sorunlarımızı çözmemiz, gerçek varlığımızın farkına varmamız gerekiyor.
Çoğumuzun bize ait olduğunu zannettiği bu hayat Allah’ın bizdeki Hay esmasının tezahürüdür.
Madem herşey bize emanet, madem hiçbir şey bize ait değil, neyin derdini çekelim ki?
Bize bizden yakîn olan, bizi bizden iyi bilen Rabbimiz herşeyi planlamışsa uyanma vakti geldi de, geçiyor bile…
Anı yakalayan insan, akışa teslim olan, vaktin gereğini yapan, bulunduğu anın tadını çıkaran ve bir saat sonrasının bile kaygısını çekmeyen insandır.
Anı yakalamaya ne dersiniz?
31 Temmuz Pazar, 2022
Birgül KAPAKLIKAYA ERYORUK