(Yazan Sevim Ünal – Denemelerim -2)

Öfkesi dinmişti, eline geçen en can acıtıcı kelimelere kısa ve etkili sözcükler oluşturarak atmıştı adama. Adamin çenesine isabet eden bazı kelimeler derin kesiklere yolaçmıştı. Kan damlacıkları mutfağın zemininde kırmızıdan koyu kırmızıya dönüşmüşlerdi.

Adamın ise hala öfkesi dinmemişti. O da biliyordu keskin, kesici, hatta öldürücü kelimelerden cümleler kurmasını. Hayır’ diye düşündü biran. Alışılmış, gelenekselleşmiş ve benimsenmiş olan herşeyi bu öfkeyle silip atmamalıyım’ düşünceleri arasında kısık gözlerini eşinden ayıramıyordu. Şuan eşinin elinde sonlandırıcı bir kelime vardı. Onu bırakmasını sağlamalıydı.

‘ Hani seninle ilk karşılaştığız gün giymiş olduğun o yeşil etek vardıya hatırlıyor musun? Diye sordu birden.

Kadın böyle bir manevra beklemiyordu, ‘ne yapmaya çalışıyor, batan bir gemiyi kurtarmak mı amacı?  Öyle olsa dahi, ben bu gemide kalmak istiyor muyum? Kendisine yönelttiği bu soru kafasını karıştırmıştı. Gemiyi terk etmeye hazır olmadığını düşündü.

‘Evet, hatırlıyorum o yeşil eteği’ diye yanıtladı adamı. Elini yavaşça indirdi. Sessizce konuşmadan bakıştılar. Mutfağın açık olan pencereden ıhlamur kokuları doldu içeriye. Ihlamur kokularını dahi almaya başladıysam’ diye mantığını çalıştırdı kadın ve adam.

İşte o eteğin rengindeydi elinde tuttuğun ve beraberliğimizin sonu olacak öldürücü kelime. Ne tuhaf, yeşille başlamıştık ve yeşille son bulacağız’ diye son verdi sözlerine adam. Kadın hüzünlenmişti. ‘Sana o kelimelerin hiçbirisini atmak istemezdim. Yeşil ile bitmesine gerek yok’. Adamdan gözlerini ayırmadan geçip mutfak sandalyesine yerleşmişti. Adamda aynısını yapmıştı. Ihlamur kokuları daha bir sarmıştı içeriyi.

Elleri mutfak masasında birleştiğinde, yüzlerine vuran güneş gözlerinde parladı.  Bir sonraki kavgaya kadar ıhlamur kokuları saracaktı evi. Şimdilik mutluydular.