Kurt kıvrılıp, bükülüyor. Bir delikten girip diğerinden çıkıyor. Zaman zaman, içinde yaşadığı dünyanın üstüne çıkıp ardında siyah noktalar bıraktıktan sonra yeni bir delik oluşturup dünyasının çekirdeğine doğru yol alıyor. Kah dünyanın içinde, daha fazla dışında kıvrılıp duruyor.
***
İnternet’ten haber kanallarına dalıyorum. Okuduğum haberler, dünyanın her geçen gün biraz daha kirlendiğini, iklimlerin değiştiğini, dünya ekonomilerinin battığını, yani felaketin yakın olduğunu yazıyor. Bir alt habere takılıyor gözlerim. “Ocak ayında (2022) Brezilya Amazon ormanlarında 360 km’lik orman kaybı oldu” diyor. Geçtiğimiz yıllarda kel bırakılan alanlara kilometrelerce bir kel alan daha eklenmiş oluyor. Yağmur ormanı küçülüp, büzülüyor. Kocamış ağaçlar çocuk gibi büküveriyorlar boyunlarını. Köklerini sıklaştırıp, kenetleniyorlar. Çünkü sıra onlara da gelecek.
***
20 Mayıs tarihinde gerçekleşecek olan sergimiz için yaptığım heykelsi bir çalışmayla okyanuslardaki kirliliği betimlemeye çalıştım. Hollanda haber sitesinde şöyle bir haberle karşılaşmıştım.
Okyanuslarda biriken plastik atıklar ülkeden (Hollanda’dan) 34 kat daha büyük. İnsanın tüyleri diken-diken olmasın mı? Atık çakmak, renkli plastik kapaklar, poşetler ve daha neler-neler balinaların, kuşların ve diğer hayvanların sonunu getiriyor.
Sonra bir ara, bir kuş yuvası çalışmıştım. Yuvayı çöplerden oluşturmuş ve sergilenmesi için teslim etmiştim. Sergi Hoboken Akademisi tarafında Antwerpen’de bir parkta olacaktı.
Konuyla ilgilenen hoca gelip ‘Sevim, bu eserin aynısını bir kuş yapmış’ dedi. Telefonuyla çektiği fotoğrafları gösterdi. ‘Senin adını kuş yuvasına yakın bir yere koyarız. Sen bana bir tekst gönder yeterlidir. Senin kuş yuvası çalışmanı da Akademi’nin galerisinde sergileriz’ diye ekledi.
Oysa ben o kuş yuvasını çalışırken, bu tür bir kirliliğin bu parklarda olabileceğini hiç düşünmemiştim. Meğer tehlike burnumun dibindeymiş.
***
Dünyanın ekolojik dengesinin nasıl değiştiğini anlatan bilimsel köşe yazılarından birine geçiyorum.
Okudukça anlıyorum dünyanın halini. Artık dengesi değişmiş, deli bir dünya var karşımızda.
Sarsılıyorum. Deli dünya beni şöyle bir savuruyor. Uzay boşluğuna düşüyorum. Çöplerin arasındayım. Uzaya ilk fırlatılan yapay uydu Sputnik’ten kopmuş bir parça yanımdan süzülerek geçiyor. ‘Aman Tanrım’ diye geçiyor aklımdan. ‘Bu uydudan günümüze geçen zaman içinde 5000 uydu fırlatıldı uzaya.
Donmuş sidik torbaları, atık cihazlar, somunlar, cıvatalar, sökülebilir bağlantı parçaları, çöp torbaları, tornavidalar, pul-pul dökülen boya parçalarından oluşmuş bir yığın üstüme doğru çığ gibi geliyor. Gözlerim büyüyor. Tam nasıl kurtulacağımı düşünürken kanepeden yere çakılıyorum. ‘Oh’ uyandım. Uzay çöpleriyle ilgili okumaları yaparken uyuya kalmışım. Doğrulup, kalkıyorum. Pencereye doğru gidip bahçeyi seyre dalıyorum.
***
Dün yaptığımız panelde doğayı, canlıları ve onları katleden insanı ele almıştık. Kapitalizm ’in insanları nasıl birer metaya dönüştürdüğünü, bağımsız, düşünebilir bir birey olmaktan çıkartıp kendi çıkarlarına hizmet etmek üzere şekillendirdiğini düşündüm. Konuşmadım, sadece düşündüm ve yazdım. Çünkü yazının gücü var diye düşünmek istedim. Düşünceleri ise eyleme geçirmek gerekiyordu. Yani çiçekler, ağaçlar dikmeli, ekolojik yaşamı iyileştirmek üzere harekete geçmek gerekiyor.
‘Bizlere beton binaları, filtresiz-kara-kurum fabrikaları, nükleer santralleri, dünyayı yaralayan-zehirli madenleri değil; Yeşil, yaşanabilir, sağlıklı tarım yapılabilir, gelecek nesillere gönül rahatlığıyla bırakabileceğimiz bir dünya vaat eden, o anlayışı savunan insanlarla hareket etmeli ve ülkelerimizin yönetimlerini de onlara teslim etmeliyiz’ diye yazdım buraya.
Biraz nasihatımsı oldu affedin fakat işte düşündüklerim kafamın içinde dolaşıp beni rahatsız etmesin, dışarı çıkıp bir işe yarasın istedim. Ha, bir işe yarar mı onu da bilmiyorum.
Aziz Nesin’den bir öykü ismi geldi aklıma ‘Dur Bakalım Ne Olacak.’
Sevgiyle kalın.
Yazan Sevim Ünal.
04-04-2022