Gününüz aydın,
Ocağınız şen olsun.
Eylül ayı çoğumuz için büyük anlam taşır.
Eylül, sonbahar başlangıcı, yaprakların rüzgar eşliğinde dallarından, gurbetçilerin vatanlarındaki sevdiklerinden ayrıldığı gibi, edayla uzaklaştığı vakittir.
Eylül tatilin sonunu simgeler.
Eylül ile beraber okul başlangıcı gelir, kimine yeni sınıf heyecanı, kimine daha fazlası, yeni okul, yeni ortam, yeni arkadaşlar heyecanı gelir. Herkes başka coşkuyla hazırlanır, girer Eylül’e.
Yeni okul senesi için yeni hediyeler alır aynı heyecan ile veliler çocuklarına.
Peki hepimiz yaşadığımız devletin çocukları değil miyiz ? Belçika devletinin vatandaşlarına yaptığı nasıl bir hediyedir ki bu sene ? Kötü bir şaka mı bu yoksa ?
Evet ! Bahsettiğim Michelle Martin’in şartlı tahliyesi.
Çocuklara « Sakın sokakta yalnız gezmeyin, tehlike sokaklarda ! », anne-babalara « Sakın çocuklarınızı gözünüzün önünden ayırmayın, tehlike kol geziyor !» mesajı veren bir tatil sonu hediyesi….
Olabilir mi böyle bir şey ???
O kadar protestolara rağmen, Belçika adaleti bir vahşet serisine göz yummuş, hatta yardımda bulunmuş birine özgürlük verirken, diğer yandan bütün milletinin içine korku ektiğinin, kendine karşı nefret tohumları yeşerttiğinin, milletinin adalete güveninin kaybolduğunun farkında olmama imkanı var mı?...
Bu olayın Marc Dutroux’nun içinde umutlar yeşerttiğini bilmek bile insanın sinirlerini bozmaya yetiyor.
Maalesef ki ne kadar öfkelenirsek öfkelenelim, bizi duyan, milletinin duygularına, düşüncelerine kulak veren bir devlet olmadıktan sonra kendi öfkemizle kendi içimizi kemirmekten başka birşey gelmiyor şu an elimizden.
Böyle haksızlıklar oldukça, artık « Adalete boynumuz kıldan incedir. » diyemiyoruz, zira, böyle bir adalet gözümüzde mülkün temeli olamayacağı gibi, boynumuzun kendisine eğilmesini de hak etmez.
Biz bütün bu olumsuzlukların ve adaletsizliklerin içimizdeki adaleti ve güzellikleri soldurmasina izin vermeyelim, ve azimle barış ve mutlu bir dünya için savaşmaktan vaz geçmeyelim.
İçimizdeki çiçek bahçelerini suladığımız sürece dünyamızı, bu tür çirkinliklere rağmen, en güzel kokulu çiçek bahçesine çevirebiliriz. Yeter ki buna inanalım.
Adaletin bir gün, hepimiz için, gerçek yerini bulması dileğiyle…
Ümmü YILMAZ