Uzaktan, yakından bir cenaze görmüşsünüzdür mutlaka.

Aileden biri, akrabadan biri...

Bir tanıdık..

Cenaze toprağa verili, def`in işlemi bittiğinde, insanda bir rahatlama oluyor.

Üzerinizden ağır bir yük kalkmış oluyor.

Tekrar günlük hayata  donup, devam ediliyor, kalınan yerden..

Soma`da büyük bir acı yaşadık.

Canlar yandı, yürekler yandı,

Ocaklar söndü, kül oldu..

Toplum olarak bunu algılamamız,

Yorumlamamız,

Eleştirmelerimiz çok dikkatimi çekti..!

Bir Psikanaliz yapabilen uzman nasıl değerlendirir bilemem,

Fakat, sade bir vatandaş olarak şunu gördük gibi:

Toplum ikiye ayrıldı bu olayı irdelerken,

1. AKP ye karşı olanlar.

Her türlü ihmali, hatayı, eksiği noksanı bahane edip,

İktidara yüklenme yarışına girdiler.

Şirket sahibi, yöneticisi, idarecisi, her ne ise;

İktidarın adamıymış, kollanıyormuş, korunuyormuş..

Gerçekler halktan gizleniyormuş...

Yok 300 değil 500’müş can kaybı..

Burada, haklıdırlar, yanlıştırlar, eksiktirler noksandırlar...

Konu o değil...yaklaşım böyleydi..

2. grup AKP ye sempati duyan, yakın olan, mensubu olan grup.

Bunlarda hemen savunmaya geçtiler.

Hata, kusur, eksiklik, noksanlık yoktur kesinlikle..

Herşey olması gerektiği gibiydi...

Kaza, kader, iman`ın altı şartından biri...

Karşı taraf yalan soyluyor,

Anarşist bunlar, komünist, vatan haini..

Gezici, bozucu, işleri güçleri yakmak yıkmak..

Bunların da bakışları böyleydi değil mi?

     ----- 0 ----

Bütün bunların dışında birileri daha vardı...

Böyle fırsat ele geçmez her zaman deyip,

Ortalığı karıştıranlar..

Bulanık suda balık avlayanlar..

İliğimizi, kanımızı emenler..

Gün bu gün deyip, ortalığa kin, nifak tohumları serpiştirenler..

Yani hariçten gazel okuyanlar !

Sorun ne 1. grupta , ne 2. grupta aslında..

Bunlar sadece masa olarak kullanılıyorlar, farkında değiller !

Esas bela, bu hariçten gazel okuyanlarda...

  --- 0 ---

Acının en büyük özelliği, birleştirici olmasıdır.

Biz böyle elem verici bir kazada bile, bir olamıyorsak,

Bağrı yanan, ocağı sonen garibanlar çaresiz beklerken,

Kendi derdimize yanarken bile, kavga gürültü içindeysek,

Hep suçu başkalarında arayacaksak...

Vah ki vah halimize!

Ölmüşüz de  ağlayanımız yok..

Bu hallere neden geldik acaba?

Neden birbirimizi sorgular olduk!

Bu acılardan ders çıkaracaksak eğer;

Sloganımız :" Tedbir kul`dan, takdir Allah’tan " olsun.

Onun bunun, kulu kölesi değil,

Sucu bucu değil,

Kendimize dönelim, yaralarımızı saralım hep birlikte.

Kalın sağlıcakla...,
İyi ki varsınız.

Zeki Yalçın/Belçika