Limburg Bölgesinde görevli Türkçe öğretmenlerimizden biri anlatmıştı.
Kurtuluş savaşını anlatıyormuş sınıfta. Değerli öğretmenimiz düşmanla nasıl mücadele edildiğini, nasıl denize döküldüğünü falan anlatırken; çocuklardan biri heyacanla ayağa kalkar ve "Öğretmenim...! öğretmenim.! Yendik mi ? ...yendik mi ? diye sorar.

Öğretmen şaşırır ve duygulanır .
Yendik evladım yendik , hem öyle bir yendik ki.....
Çocuk ; oooh be der ,Galatasaray yenildi, Beşiktaş,Fener yenildi, Trabzon
yenildi, hiç değilse bu takımımız bari kazanmış diye rahatlar ve yerine oturur...
Bu çocuk belki, futbolu milli mücadele sanıyor. Yada milli mücadeleyi futbol maçı.

Ama ne olursa olsun güzel milli bir heyacan .
Bu milli duygular bizim insanımızın mayasında var. Yeterki tozlandırılmasın.
Bu çocuklara sahip çıkabilsek, gerekli eğitimi öğretimi verebilsek, neler olmazki..!

Bilhassa gurbet ellerde devlet elinin ulaşmadığı veya ulaşamadığı bölgelerde
bu milli duygular ya tozlanıyor, ya yok oluyor yada en vahimi yanlış el ve
yerlerde kasıtlı olarak milli şahsiyetler ve değerler öcü gibi gösterilerek çocuklarımız bunlardan soğutturuluyor, unutturuluyor.

Sonuçta hissiz, duygusuz, tepkisiz bir gençlik; kanı kaynamayan bir gençlik yetişiyor.

Çare...?

Kel'in ilaci olsa başına sürermiş ya...
İlacımız olsa başımıza süreceğiz !
Çare beklediğimiz devletimiz bizleri düşünmeyi bırakın bir kenara, bindikleri dalı kesmekle meşguller.

Hiç olmazsa herkes kendi gemisini kurtarmaya baksın. Bakarsınız bu gemiler birşekilde yanyana gelir filo olur, donanma olur da toplumun hepsini kucaklar belki.

Yada Hz Nuh' un gemisi gibi, gene isimiz Allah 'a kaldı demektir.

Ne diyelim, Mevlam ne eylerse güzel eyler...

Kalın sağlıcakla...