Sebahattin YILMAZ'ın Eleştiri Yazısı..

Pedagojik Formasyon eğitimi çerçevesinde verilen "Eğitim Bilimi" dersinin tanışma safhasında, kalitesi söz ve tavırlarıyla net olarak anlaşılan eğitmen, orada bulunan yaklaşık elli kadar öğretmen adayına şu soruyu sordu:
 
Neden öğretmen olmak istiyorsunuz?

Cevapların çoğu benzer olmakla birlikte ortak nokta: "insanları egitmek için" şeklindeydi. Adaylar doğru cevap vermiş olmanın hazzını yaşamaya kalmadan, öğretmenin ilginç cevabıyla şaşkına döndϋler: 

Nerden çıkarıyorsunuz? Çok saçma, kendinizi kandırıyorsunuz, dedi; ve cevabının arkasında olduğunu desteklemek için de ekledi:

"Ben 30 yıllık eğitimciyim, hiç bir zaman sokakta ya da bir yerde bir çocuk görϋnce, "gel çocuğum seni biraz eğiteyim" şeklinde bir dϋşϋnce geçmedi aklımdan. Bu cevap dϋrϋst ve inandirici değil deyip, başka alternatiflere bakması gerektiğini belirtti.
 
Cevap ne oldu dersiniz? Para. O olmadan olmuyor. Paranın destekleyici unsurları da var;  menfaat, etiket, çıkar, vs…
 
Tabiki dersten sonra kendi kendime şu soruyu sordum, bu tespit dini eğitim için geçerli mi? Bulmakta hiç de zorlanmadığım cevap ise: EVET, tamamen geçerli.
 
Din adamlarımızın, yaptıklarına, hareketlerine, perspektiflerine, dϋşϋnce dϋnyalarına baktığımızda bu cevabı bulmanın hiç de zor olmadığı açıktır.
 
Elli yıldır toplumun önϋnde bulunan ve bununla övϋnenlerin, topluma ne verdiklerine dönϋp bakmaları gerekmez mi?

Nerede iki satır yazı yazdılar, hangi konuda bir fikir beyan edebildiler?

Kendilerini ne kadar geliştirdiler?

Altmış sene önceki eğitimden başka bir şeyleri yok. Elli yıldır bir yabancı dil öğrenmediler, görev aşkından dolayı zamanları olmadi galiba. Kısacası kişisel gelişimini tamamlayan kişilerin, toplumu eleştirme hakkı yoktur.

Cemaate hanzo gözϋyle bakan bir eğitmenin ya da din adamının allame-i cihan da olsa, pedagojik anlamda o topluma vereceği hiç bir şey yoktur. Cemaati hanzo olan bir din adamının kendisi de çok farklı olmaz diye dϋşϋnmekten kendimi alamıyorum. Eğer öyle değilse; topluma farklı bakmalı, toplumunu iyi analiz etmeli, ona göre tutum ve davranış biçim geliştirmelidir.

Bulunduğu yerin hakkını vermeyenlere karşı herkesin bakışı ve tutumu farklı olur. Din adamlığını meslek memurluğu olarak seçmissen, ki bugün bila istisna boyledir, kusura bakmayacaksın :"mϋşteri daima haklıdır".

Duaları kusursuz ve gϋzel okumanın kişiye eğitsel ve kalite anlamında kazandırdığı bir sey yoktur. Cenaze ve mevlϋtlerin gözdesi olur sadece…
 
Cemaat söylϋyor: "Hocam, otuz yıldır aynı şeyleri anlatıyorsun?"

Hoca cevap veriyor biraz alaycı yaklaşımla: "ee ne anlatacağız, İslam'ın şartı 1400 yıldır değişmedi".

Din dersi öğretmeni 20 yıldır aynı ders notunu kullanıyor.

Burada algı yanılması var. Aynı bilgiye farklı metodlarla bekleme olayı var. Burada yetersizlik var.
 
Sosyalitesi, insan ilişkileri ve toplumsal rolϋ caminin dışına çıkamayan, bulunduğu toplumla empati kuramayan, hasbel kader o alanda bulunsa da, yetersizliklerini, eleştirilerle gidermeye çalıştıkları veya susma yolunu tercih ettikleri sık sık görϋlmektdir.

İdeal bir toplum dϋnyanin hiç bir yerinde yok, oluşturulması teorik olarak da mϋmkϋn değildir. Bu bilinmeli ve buna göre hareket edilmeli. "Söyledim, görevimi yaptım, en doğruyu da zaten ben yapıyorum " mantığı ise tam bize has bir çözϋm yoludur.
 
Son olarak şu tespitlerde bulunmak isterim:

1.   İyi niyet bir mesleği icra etmekte, yeterli değildir, donanım şart.
2.   Kişi mesleği neden yaptığını önce kendi kendine sormalı.
3.   Din adamlarımızın bu çağda ne kadar yeterli ve donanımlı olduklarına, içinde bulundukları topluma neler verebileceklerine iyice bakmalı. 
  
"Ameller niyetlere göredir" bu niyetlerin ne olduğunu ise bizler ancak Hesap Gϋnϋ'nde gorebilecegiz. O Gϋn 'e inanıp, işini hakkıyla yapan herkese selam olsun!
 
Sebahattin YILMAZ
Maasmechelen, 18/11/2009
yilmaz_seba@hotmail.com