Priester worden is tegenwoordig zowat de minst evidente beroepskeuze die je kan maken. Een celibatair leven leiden in functie van de kerk is voor velen niet meteen het meest aantrekkelijke vooruitzicht. De Vlaamse kerken lopen leeg en de vergrijzing bij priesters neemt zienderogen toe. Toch volgen enkele jongemannen in het Leo XIII Seminarie in Leuven een opleiding tot geestelijke.

De twee geestelijken in spe zijn Koen Timmermans (26) en Herbert Vandersmissen (28). "Wij zijn geen aliens," zeggen ze zelf, "wij voelen een sterke verbondenheid met God en willen al het mogelijke doen om zo dicht mogelijk bij hem te komen." Herbert wordt over twee jaar tot priester gewijd en zal solitair leven aan het hoofd van een parochie. Koen heeft ervoor gekozen om pater te worden en nam zijn intrek in een gemeenschap van de orde van Salicianen van Don Bosco.

Lang proces

Kan je een roeping beschrijven als een moment waarop je ineens het licht ziet? "Neen", vinden Koen en Herbert. Ze hebben allebei ervaren dat een roeping een proces van jaren is. Als kind waren ze misdienaar, later parochiewerker, maar op een bepaald moment beseften ze dat ze uit dat werk alleen niet genoeg voldoening haalden en besloten ze om de priesteropleiding aan te vangen. "Mijn keuze om priester te worden lag in de lijn van de verwachtingen, omdat ik al jaren actief was binnen te kerk. Mijn omgeving heeft mij dan ook altijd gesteund," zegt Koen. 

Het intreden in de kerk gaat ook niet over één nacht ijs. Je zou denken dat de Kerk door het grote tekort aan priesters iedereen aanvaard die zich aandient, maar dat blijkt niet het geval. Het priesterschap is niet voor iedereen weggelegd. Kandidaten worden door het bisdom grondig gescreend. Een zekere intelligentie is alvast een vereiste, maar in de omgeving van de kandidaat wordt ook gepolst naar empathisch vermogen, vastberadenheid en toewijding.

Bidden voor roepingen

Maandag 19 april vond er een roepingenavond plaats in Herentals. Gelovigen kwamen daar samen om te bidden voor meer priesterroepingen. Kijkt God dan hoeveel er gebeden wordt en deelt hij op basis daarvan roepingen uit? Koen en Herbert leggen uit dat deze mensen zeker realistisch genoeg zijn om te weten dat het zo niet werkt. "Samenkomen om te bidden voor een gemeenschappelijk doel geeft mensen kracht om zich te engageren voor hun geloof. Door samen over hun geloof te praten, groeit het zelfvertrouwen en durft men sneller naar anderen toestappen."

Loyauteit

De katholieke Kerk heeft een oerconservatief imago. Kunnen jongeren er wel terecht? Volgens Herbert is er een hemelsbreed verschil tussen wat Rome zegt en wat de parochies moeten doen. Hij legt de link met een schoolreglement. "Je ondertekent dat, maar daarom ben je nog niet akkoord met iedere specifieke regel. Er wordt loyauteit verwacht, maar er is ruimte voor discussie."

Koen en Herbert vinden het ook de plicht van een priester om een eigen mening te vormen. "Een priester moet naar de mensen toegaan om uitspraken van het Vaticaan te nuanceren. Stellingen van Rome worden trouwens ook vaak compleet uit de context gerukt. Zo komen ze veel harder over dan ze eigenlijk zijn."

Schandalen

De recente commotie rond de pedofilieschandalen, heeft het imago van de Kerk opnieuw een flinke knauw gegeven. Beide heren zijn teleurgesteld in de enorme media-aandacht die naar de schandalen in de kerk gaat. "Het is vaak vechten tegen de bierkaai. We moeten opboksen tegen een imago dat we zelf niet in de hand hebben." Toch beschouwen ze het ook als een uitdaging om dat bij te stellen. "Als mensen zeggen dat ik hun beeld van de kerk positief heb veranderd, geeft mij dat enorm veel voldoening," besluit Herbert.

© 2010 – StampMedia – Elise Meekers
Op de foto: Koen Timmermans (26) en Herbert Vandersmissen (28).