Koçak Bahattin

 (22 şubat 2013 tarihli Het Belang van Limburg gazetesinde çıkan köşe yazısı)

Ik ben ook niet bij familie geweest. Gewoon een week lang met vrienden van ginder opgetrokken, dag en nacht genoten van mijn ‘city of angels’. En juist daar hebben we een avond lang gediscussieerd over België.

Aanleiding was de beslissing van de stad Gent om het woordje ‘allochtoon’ niet meer te gebruiken.

Terwijl we gezellig op café zaten, las ik eventjes online de koppen van de Vlaamse kranten. Zo is ook onze discussie begonnen met de ‘echte Turken’ in Istanbul. Wat ze ginder niet begrepen was het feit dat zelfs de Turken die hier - in Vlaanderen - zijn geboren, na zoveel jaren nog steeds ‘allochtoon’ worden genoemd. Ik kreeg het maar niet uitgelegd.

Ik vroeg aan hen hoe zij mij bekeken. Als een ‘originele Turk’ of eerder - om het met hun woorden te zeggen - een ‘gemaakte Turk’? Een duidelijk antwoord hadden ze niet.

Eén van hen vroeg of ik mij anders voelde in Turkije dan in België. Meestal wel. Hier voel ik mij sowieso verbonden met België en daar heb ik ook hetzelfde gevoel. Alhoewel bij momenten, onder invloed van de omgeving, het ‘Turk-zijn’ ook sterker wordt.

“Wij zien de Turken uit Europa ook grotendeels als allochtonen in Turkije”, zegt een kameraad.

Raar om dat te horen in het land van je ouders.

Samen zoeken we achter de redenen van deze uitleg. “De manier waarop uw landgenoten (en dan hebben ze het over de Turken hier) zich gedragen en hun Turks laten al meteen merken dat ze ‘Alamanci, Turk in het buitenland’ zijn”. Gelijk hebben ze ook. Op de markt in Turkije kun je zo zien wie de ‘allochtoon’ is. Ik herinner me die ene keer dat ik met mijn moeder groenten ging kopen. De marktkramer wist meteen dat ze een ‘Alamanci’ was want zij had moeite met het herkennen van het Turks geld.

Zo ook met mijn kinderen als we in Istanbul zijn. De kruidenier moest lachen toen zij in het Turks iets wilden vertellen aan hem.

Hij liet hen dat een paar keer herhalen, gewoon omdat hij het grappig vond. Het deed mij wel denken aan mijn schooljaren in Beringen-Mijn. Daar waar ik mij nooit een allochtoon heb gevoeld.

Want dat gevoel kregen we gewoon niet van onze leerkrachten.

Daarmee dus: dankjewel meester Jos, meester Noël, meester Mark en al de anderen die mij en mijn klasgenoten in de jongensschool van Beringen-Mijn nooit het gevoel gaven van ‘allochtoon’ te zijn. Dankjewel om ons te aanvaarden zoals we zijn, als ene van hier.