Belçika’da devlet nezdinde Belçika’da yaşayan Müslümanları ilgilendiren mevzular ile alakadar olan kurum, imamların ve okullardaki İslam dersi öğretmenlerinin sınavları, atanmaları ve teftişleriyle ilgili çalışma yürütmekle beraber camii tanınma prosedürlerini yöneten Belçika Müslümanları Temsil Kurumu (EMB-Exécutif des Musulmans de Belgique) Başkanı Mehmet Üstün imzasıyla ihtiva yönünden keskin cümlelerin kurulduğu, adeta uyarı niteliğinde olan bir mektup paylaşıldı.

‘’Carte Blanche’’ başlığı altında kaleme alınan metnin içinde 2020 yılının başından itibaren Adalet Bakanlığı'nın kurumun kurumumuz üzerindeki baskıları ve ayrımcı uygulamaları, kendi çıkardığı kararname ile ödemesi gereken finansmanı ödememesi sebebiyle kurumumuzun düşmüş olduğu ekonomik sıkıntılar dile getirildi.

Belçika'daki diğer dinlerin temsil kurumlarının yöneticileri ile birlikte kurulmuş olan dini kurumlar arası diyalog platformuna (ICT-platform lokale geloofsgemeenschappen) EMB temsilcilerinin davet edilmemesi kurum tarafından bardağı taşıran son damla olarak kabul edildi.

EMB Başkanı Mehmet Üstün imzasıyla yayınlanan ‘’Carte Blanche’’ metnini okurlarımızın bilgilerine sunuyoruz.

CARTE BLANCHE

30 januari 2023

Na de gruwelen van de Wereldoorlog II kregen mensenrechten met de Universele  Verklaring van de Rechten van de Mens en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens de aandacht die ze verdienden. Vandaag zijn we 70 jaar later en het lijkt erop  dat het belang van de mensenrechten stilaan vervaagt. Reeds sinds de Magna Carta stellen mensenrechtenverdragen eisen en grenzen aan overheidsoptreden. Maar de voorbije jaren is overheidsinmenging in domeinen die voorheen evident tot de individuele vrijheden werden geacht, vanzelfsprekend geworden. Menselijke waardigheid en persoonlijke vrijheid staan vandaag op de helling… Ze worden opgeofferd op het altaar van de angst. De angst die om louter politiek gewin dag in dag uit met vals nieuws wordt aangewakkerd.

Dat zondebokken worden aangewezen is een eeuwenoude strategie. Bevolkingsgroepen worden zorgvuldig geframed als de bron van al het kwaad. Het schema is eenvoudig: de bewuste bevolkingsgroep is de dader, het volk is het slachtoffer en de machthebber is de held of redder die het volk van de zondebok zal bevrijden.

Sinds mensenheugenis worden mensen belaagd, beschuldigd, vervolgd wegens hun religieuze overtuiging. Vandaag worden christenen onder meer vervolgd in Somalië en Pakistan, in het zestiende-eeuwse Europa vervolgende christenen elkaar, reeds lang voor het de dramatische ontmenselijking die zij moesten ondergaan onder Nazi[1]Duitsland werden Joden in Europa gediscrimineerd, vernederd en uitgesloten.

Sedert 9/11 zijn in het Westen de pijlen gericht op de moslims. Uiteraard kan deze situatie niet worden vergeleken met de vreselijke schendingen van de fysieke en psychische integriteit die de bovenvermelde groepen moesten en moeten ondergaan. Achterliggende en onderliggende dynamieken en mechanismen vertonen daarentegen wel gelijkenissen.

Vandaag worden moslims ongedifferentieerd weggezet als geweldenaars en als profiteurs. De Islam wordt gepresenteerd als de ware bedreiging van de westerse samenleving. Het discours slaat aan en duwt de populariteit van sommige politieke partijen de hoogte in. Nog meer in tijden van relatieve onrust en economische crisis.Echt weerwerk tegen deze dynamiek komt er niet. Men is doodsbang te veel de kaart van de moslims te trekken. Het resultaat is dat moslims in België systematisch worden ontdaan van hun basisrechten en vrijheden. Niettemin is de Belgische grondwet ook op hen van toepassing. Als Belgen zijn ze gelijk voor de wet aan alle andere Belgen. Moslims kan men zonder duidelijke aanwijzingen beschuldigen. Moslims kan men arbitrair het recht ontnemen om eigen onderwijs in te richten. Moslims worden loos beschuldigd van “islamisering” – wat dat ook moge betekenen. Van alle Belgen is ongeveer 7% moslim. Dat betekent dat 93% dat niet is…

Welk laag zelfbeeld heeft de Belgische niet-moslim als hij zich vanuit zo’n overweldigende meerderheid (10.773.000 niet-moslims) bedreigd voelt door zo’n kleine minderheid (minder dan 800.000 moslims)? Belgen, Walen, Brusselaars en Vlamingen, die in hun kracht staan, die zich sterk verbonden voelen met hun eigen overtuiging, geschiedenis of identiteit (wat dat ook moge betekenen) hoeven toch niet bang te zijn van die kleine groep moslims, die hier goeddeels zijn omdat we jaren geleden zeer wervend werden uitgenodigd om hier onder meer in de mijnen te komen werken?

Voor wie daaraan nog zou twijfelen: wij verwerpen geweld en extremisme, wij zijn gewone mensen, die net zoals alle andere Belgen een dagdagelijkse strijd voeren voor het bestaan van onze gezinnen, onze families, onze vrienden. We werken, eten, drinken, slapen, vieren feest, en sommigen onder ons bidden ook. Uiteraard zijn er moslims met minder goede bedoelingen, maar daarin verschillen we allicht niet van de rest van de wereldbevolking. Niemand is perfect en nogal wat religies kennen feiten of periodes uit hun geschiedenis waar ze op zijn minst gezegd niet trots op zijn.

Elke in België erkende godsdienst en de vrijzinnige gemeenschap beschikken over een zogenaamd representatief orgaan. Voor de Katholieke Kerk bijvoorbeeld is dat de Bisschoppenconferentie, voor de Israëlische eredienst het Centraal Israëlitisch Consistorie van België en voor de moslims is dat het Executief van de Moslims van België, relatief recent erkend in 1999. In zijn jonge bestaan heeft het EMB constructief en respectvol samengewerkt met de opeenvolgende ministers van Justitie. Tot onze grote verbazing werd dat anders met de huidige minister van Justitie. Vanuit een onderhandelingsstijl die weinig verbindend kan worden genoemd werden onze eisen opgelegd. De voorzitter moest aftreden en enkele concrete individuen moesten tot het EMB worden toegelaten. We moesten een voorbeeld nemen aan organisatie van andere godsdiensten. Dat er voor het bestuur verkiezingen moeten en zullen komen, is evident. Alleen konden die de voorbije twee jaar als gevolg van COVID-19 niet georganiseerd worden.

Omdat we niet bereid waren om deze eisen zonder meer in te willigen, kwam het EMB – toeval of niet – plots in het oog van de storm terecht. Op basis van gelekte rapporten van de Staatsveiligheid werden het EMB en zijn voorzitter pikzwart ja staatsgevaarlijk gemaakt. De media gingen hier kritiekloos in mee en voor echte tegenspraak was geen ruimte. Enkele dagen nadat het EMB via haar advocaat een klacht had neergelegd bij het Comité van Toezicht op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten wegens het lekken van vertrouwelijke rapporten (waarvan de inhoud helemaal niet van die bezwarende aard was als men liet uitschijnen), kondigde de minister aan de erkenning van het EMB te zullen intrekken. Nog voor de erkenning effectief te hebben ingetrokken, werden de toegekende werkingsmiddelen van het EMB niet meer uitbetaald. Het EMB werd op droog zaad gezet. Vanuit die positie werden door de minister van Justitie inhoudelijke eisen gesteld omtrent de organisatie van de verkiezingen. Het ging onder meer over de betrokkenheid van vrouwen en van experten. Vandaag heeft het EMB zich, na maandenlang aanslepende onderhandelingen, akkoord verklaard met alle eisen die de minister heeft opgelegd. Aangezien steeds nieuwe eisen worden opgelegd, is het de minister blijkbaar niet te doen om een akkoord met het EMB. Wat drijft een liberale minister van Justitie om zich zo diep in te laten met de organisatie van een erkende godsdienst? Maakt de druk vanuit een bepaalde politieke hoek het zo eenvoudig om individuele rechten en vrijheid terzijde te schuiven? In België leven een 700.000 moslims. Het huidige bestuur is verkozen op basis van een zeer grote participatie van de Belgische moskeeën. Vergelijkingen met de jaren ‘30 van de vorige eeuw zijn niet aan de orde. In de toekomst zal men de vergelijking maken met de jaren ‘20 van deze eeuw. Bevolkingsgroepen omwille van hun godsdienstige overtuiging vernederen, beschuldigen en uitsluiten is vandaag aan de orde van de dag. Het doel heiligt de middelen. Louter om politiek gewin is men bereid fundamentele mensenrechten achteloos ter zijde te schuiven. Wees ervan overtuigd dat dit verontrustend is.

Op vandaag 30 januari 2023 weigert de Belgische Minister van Justitie, daarin allicht uitsluitend geïnspireerd door electorale motieven, ons enige subsidie uit te betalen. De intrekking van onze erkenning wordt bestreden bij de Raad van State. Bovendien heeft de Minister zelf het bureau belast met de dagelijkse leiding van het EMB en de coördinatie van de taken van het EMB. Het spreekt voor zich dat deze taken niet kunnen worden uitgevoerd zonder geld. Het EMB kan geen enkele rekening meer betalen. We dreigen uit onze kantoren te worden gezet omdat we de huur niet kunnen betalen. Beste mensen, broeders en zusters: deze willekeur vindt plaats in België, anno 2023… Wij zijn hierover diep bedroefd en verontrust. Onze werking wordt zowel financieel als juridisch gesaboteerd. We staan met de rug tegen de muur. Niet alleen de erkenning van het EMB staat op het spel, maar ook de erkenning in de praktijk van de Islam als godsdienst.

De Moslims worden in België tot op het hoogste niveau gediscrimineerd. Het is niet ernstig om enerzijds diversiteit te promoten en anderzijds de Islam derwijze te saboteren. De geschiedenis herhaalt zich…

Mehmet ÜSTÜN

Voorzitter EMB