Nergiz ŞAHİN

Her evin kapısında bir zil var ve bir gelen olduğunda kolay oluyor haliyle. Ev halkı zil sesiyle uyarılıp, kapıyı açmaya yöneliyor. Bizim de bir zamanlar kapımızda zilimiz vardı.

Gerçi ilk taşındığımızda sadece görüntüde vardı. Evin zili bozuktu ve onu ilk fırsatta taşınma esnasında yeniledik. Arada üç beş ay geçmişti ve bir gece kapıyı birisi açmaya çalıştığını ve açamayınca can havliyle zile bastığını fark ettmişti Tülin.

Koşarak odaya geldiğinde gözleri korku doluydu. Birisi içeri girmeye çalışıyor diyerek bana meseleyi anlatmaya çalışıyordu. Bunun üzerine yukarıdan Tülin in odasının camından bakarak aynı Tülin`in anlattığı manzarayla karşılaşmıştım.

Tülin polisi çağıralım desede, dur bir anlayalım diyerek aşağıya doğru seslendim. Yaşlı adam yukarı bakıp kapıyı niye kilitlediniz ve siz kimsiniz, evimde ne arıyorsunuz diye yanıt verdi.

Onun tepkisi üzerine bilincinin yerinde olmadığını fark ettim.

Aşağıya inip kapıyı açıp kimliğini sordum. Haliyle yeni kimliklerde ev adresinin bulunmadığını gördükten sonra hatırladım bilgilerin çip üzerinde olduğunu. Kimliğinin yanında kan grubu belgesi de vardı ve onun üzerine göz attığımda adresinin bulunduğunu fark ettim.

Bir kaç sokak ötede bir sokak ismiydi ve bildiğim bir sokak olduğundan onu evine kadar götürmeyi en iyi fikir olarak kabul gördüm. Evine geldiğimizde beraber yaşadığı yaşlı kız kardeşi kapıyı açtı ve teşekkür ederek adamın durumunu izah etti. Demans hastası olduğunu ve geçmişte yaşadığından dolayı bizim eve geldiğini daha iyi anlamıştım böylece.

Aradan yine bir kaç ay geçer ve aynı durum tekrarlanır. Bu defa zil bile yerinden çıkar. Neyse insanlık hali deyip tekrar evine götürmek bize düşmüştü. Onun gençliğinde oturduğu evde oturmanın bedeliydi sanki onun kapıya gelmeleri.

Zili tekrar yeniledik, kendi ziyaretcilerimiz geldiğinde gözümüz kapıda kalmasın diye ve unuttuk yaşananları.

Tabi bir kaç ay sonra yine bir ses bir gürültü. Dışarıya baktığımızda aynı yaşlı adam kapıyı var gücüyle açmaya çalışıyordu. Zilin parçaları yerde ve kapıyı açamadığının öfkesini park halindeki araçları tekmeleyerek alıyordu sanki.

Tülin bunun üstüne daha çok tahammül edemedi ve polisi aradı. Aynı zamanda araçlara tekmeyle giriştiğini görüntüledi. Polise durumu geçmişteki hikayeyi de anlatarak izah ettikten yaklaşık on dakika sonra polis geldi. Yaşlı adam bu defa artık kapıdan kapıya arabadan arabaya gidiyordu. Ne yaptığının farkında değildi. Kimsenin gürültüye dışarı çıkmaması da bir ayrı ilginçti.

Sokakta insan kesseler demek kimse duymayacak diye insanın aklına gelmiyor değil yani.

Bu defa polis onu evine götürdü ve araçlarda zarar var mı diye baktılar. Şikayetcimisiniz diyerek bize geldiler. Değildim şikayetci, sadece üzgündüm. Kim bilir zamanında nasıl bir insandı. Kafasında bin bir tane şeyi tutabilen ezberleyen, çalışan. Şimdi demans hastalığına yakalanınca zaten yeterince hayatı kararmıştı. Yakınları için zaten çok zor bir durumdu. Bir de ben şikayet etmeyim diyerek polisleri yolcu etmiştik.

O gün buğündür evimizin zili yok. Yaşlı adam gece geç saatlerde kapıya geliyor mu bilmiyorum.

Zil olmadığından zile basarak uyaramıyor bizi. Tülin in odasını da bir yukarıya taşıdık ve olası seslerden daha az rahatsız oluyor haliyle. Uzun zamandır unutmuştum bu olayı. Buğün evde internet şirketini beklemek zorundaydım ve evimizin zilinin olmamasının dezavantajı yine gözümün kapıda kalmasıydı.

Yeni bir zil takmanın zamanı geldimi bilmiyorum...

Nerkiz