GEEN VOLKERENMOORD!
„GELIEVE TE LEZEN"
DOEL: GROTE ARMENIËR
 
Beste Mej. & M.
 
Als brug tussen Azië en Europa, met zijn Detroit die de Zwarte Zee verbinden aan het Middellandse-Zeegebied en zijn geopolitieke situatie op een punt waar de Centrale Aziatische, Kaukasische en Van het Middenoosten natuurlijke energiebronnen snijden, trekt Turkije de aandacht van de volledige wereld.

Het Ottoman Imperium in het verleden en Turkije is momenteel altijd een arena geweest waarvoor de intriges incessantly werden ontworpen. De colonialistgrootmachten die het Ottoman Imperium van de wereld wensen uit te roeien door te verdelen het slaagden niet er niet in om in hun regelingen de Armeniërs ook te gebruiken die in vrede met de Turken voor zo vele eeuwen coëxisteerden.

Er zijn vandaag enkel als in het verleden, verscheidene landen die ernaar streven te beveiligen politieke en economische voordelen ten koste van Armeense gemeenschap. De monumenten die Turken en Turkije beschuldigen van volkerenmoord worden begaan te hebben opgericht in sommige landen; de besluiten die de zogenaamde volkerenmoord bedoelen worden te erkennen gebracht in de parlementaire agenda in verscheidene landen en voor in een anderen zelfs gestemd. De kwesties die aan historici moeten worden verlaten worden omgezet in middelen van zelfbelang door de politici.

De Armeniërs die van één plaats aan andere werden verdrongen, in oorlogen, werden geduwd en aangezien derde tariefburgers de hele geschiedenis door door de Romeinen, Persians en de Byzantium werden behandeld. Na de komst van Turken in Anatolië, profiteerden zij van de juiste, menselijke, verdraagzame en verenigende tradities en de geloven van hun nieuwe buren. De periode die tot het eind van de negentiende eeuw duurde toen apogee van deze ontwikkelingen en relaties werd bereikt, was de gouden leeftijd van Armeniërs. In feite, waren de Armeniërs veruit de grootste begunstigden van de kansen die door het Ottoman Imperium aan alle industrious, geschikt, eerlijke en ongecompliceerde burgers van de nietmohammedaanse gemeenschappen worden geboden. Wordt vrijgesteld van de legerdienst en voor een groot deel van belastingheffing, hadden zij de kans om in handel, landbouw uit te blinken, werden het vakmanschap en het beleid en daarom terecht de „loyale natie" wegens hun loyaliteit en capaciteit genoemd om met Ottomans in wisselwerking te staan. Er waren zo vele Armeniërs die Turks spraken, dat zelfs hun riten in deze taal leidde, die toenam tot hoogste openbare dienstposten zoals de Ministeries en de onder-Secretariaten van Staat voor de Openbare Werken, Marine, Buitenlandse Zaken, Financiën, Schatkist, Posten en Telegraaf en Minting. Er waren sommigen wie zelfs boeken in Turkse en vreemde talen op de Problemen van het Ottoman Imperium schreven.

Met het begin van de daling van het Ottoman Imperium, begonnen de Europese bevoegdheden in zijn zaken tussenbeide te komen en de degeneratie werd duidelijk in de vreedzame Turks-Armeense relaties. De grote inspanning werd getoond door instigators die de Westelijke bevoegdheden die in het Ottoman Imperium onder administratief mom worden geplant, een schisma tussen Turken en Armeniërs op de godsdienstige, culturele, commerciële, politieke en sociale gebieden tot stand te brengen. Aldus, deden de bloedige conflicten zich voor, waarin bot van pijn door de Turken werd gedragen, en duizenden Armeniërs en Turken verloren hun leven in de opstanden die in Oostelijk Anatolië uitbraken en al manier aan Istanboel uitspreidden.

Hoewel er vele Armeniërs die in de Ottoman legers tegen de vijand vechten of in de achterrangen tijdens de Wereldoorlog I dienen waren, had een aanzienlijk aantal met de vijanden op battlefronts en de gelanceerde slachtingen tegen de bevolking zonder onderscheid van vrouwen, kinderen en oud opgeruimd. Hun tol was honderdduizenden van Moslims en ruïne in Oostelijk Anatolië.

De maatregelen die door het Ottoman Imperium worden goedgekeurd werden om dit geweld tegen te houden voorgesteld aan de rest van de wereld onder volledig verschillende licht en de Armeniërs, die door de beloften en de aansporing van de Westelijke Bevoegdheden wordt die zijn begonnen misleid om het land te ondermijnen waar zij het bevoorrecht leven meer dan duizend jaar hadden geleid.

Hinchak, Tashnak, naar Armenië, de Jonge Armeniërs, de Unie en de Redding, Ramgavar, Paramilitaries, Zwarte de Dwarsmaatschappijen en het Revolutionaire Comité Hinchak, die uit Anatolië werden opgezet, vormden organisaties die de mensen voor een bewapende opstand aansporen. Deze activiteiten waren de bloedige opstanden die duizenden Turks en Armeens leven kostten.

Tijdens Wereldoorlog I, vocht het Ottoman Imperium tegen Russische legers in Oostelijk Anatolië, waar de Armeense opstand bij zijn piek was; en ook tegen Armeense krachten die de Russen steunden. Enerzijds, achter de lijnen moest het blijven tegen Armeense guerilla's vechten die Turkse dorpen en steden en het aanvallen militaire konvooien en versterkingen brandden. Desondanks probeerde het geweld, het Ottoman Imperium om het Armeense probleem voor maanden op te lossen door lokale maatregelen te treffen. Ondertussen, werd een verrichting gemaakt tegen de Armeense guerilla's en 2345 rebellen werden gearresteerd voor hoog verraad. Toen het duidelijk werd dat de Armeense gemeenschap ook in opstand tegen de staat was, ging het Ottoman Imperium met het laatste redmiddel van het vervangen van slechts die Armeniërs in het gebied te werk dat actief aan de opstand deelnam. Met deze maatregel, bedoelde het Ottoman Imperium ook het leven van de Armeniërs te redden die in een middel van burgeroorlog leefden omdat de Turken begonnen om de Armeniërs in de tegenaanval te gaan die bloedige wreedheden tegen Turkse gemeenschappen hadden uitgevoerd.

Vandaag, Armenië en sommige staten die Armeniërs voor hun economische en politieke voordelen hebben gebruiken een massieve propagandacampagne gelanceerd om het vervangingsbesluit en de 24 arrestaties van April als volkerenmoord aan de wereld publieke opinie voor te leggen.

Aan het eind van de Wereldoorlog I, toen de legers van Verenigde Staten bezetten arresteerden het Ottoman Imperium en de Britse ambtenaren onder hen 143 Ottoman politieke en militaire leiders en intellectuelen voor „oorlogsmisdaden naar Armeniërs" begaan te hebben en heeft verbannen hen aan Malta waar een proef werd gelanceerd. Nochtans, slaagde het massieve nauwkeurige onderzoek dat op de Ottoman, Britse, Amerikaanse archieven wordt gemaakt bewijsmateriaal te vinden om deze 143 personen te beschuldigen er niet in om zelfs minste jota van bewijs tegen hen te veroorzaken. Uiteindelijk, werden de gevangenen in Malta bevrijd zonder proef en zelfs enige aanklacht in 1922.

De archieven van Verenigde Staten bevatten een interessant document dat naar Lord Curzon op 13 Juli 1921 door M.R.C. Craigie, de Britse Ambassadeur in Washington wordt verzonden. Het bericht was als volgt: „Ik betreur te verklaren dat er niets zijn die als bewijsmateriaal tegen de Turkse gevangenen in Malta kan worden gebruikt. Er zijn geen gebeurtenissen die adequate bewijzen kunnen vormen. De bovengenoemde rapporten schijnen om zelfs bewijsmateriaal geen door de omstandigheden te bevatten dat nuttig zou kunnen zijn om de informatie te versterken die door de Overheid van Zijn Majesteit tegen de Turken wordt gehouden."

Op 29 Juli 1921, besloten de rechtskundige adviseurs in Londen dat de voorgenomen aanklachten die tegen de personen op de lijst van het Britse Buitenlandse Ministerie worden opgesteld van aard semi-politiek waren en daarom deze individuen gescheiden van de Turken zouden moeten worden behandeld die als misdadigers van oorlog worden vastgehouden.

Zij verklaarden ook het volgende: „Geen verklaringen werden tot nu toe ontvangen van de getuigen teneinde de aanklachten die tegen de gevangenen zijn bedoeld correct zijn. Eveneens te hoeven men niet om te herformuleren dat vinden van getuigen na zo lang een tijd in een ver land zoals Armenië hoogst twijfelachtig is dat slechts met grote moeilijkheden." toegankelijk is Deze verklaring werd afgelegd ook door niets buiten de rechtskundige adviseurs in Londen van de Overheid van Zijn Majesteit.

Maar toch eindigen de inspanningen om het beeld van Turken met volkerenmoordeisen te smeren niet aangezien de Britse pers bepaalde documenten publiceerde die het bestaan van een slachting te bewijzen die wordt geëiste proberen om door het Ottoman Imperium begaan te zijn terwijl inspanningen werden geleverd om een proces in Malta te beginnen. Men verklaarde dat de documenten door de Britse beroepskrachten in Syrië werden gevonden, die door Algemene Allenby wordt geleid. De onderzoeken die later door het Britse Buitenlandse geopenbaarde Bureau worden gemaakt, echter, dat deze documenten waren vervalst voorbereidingen getroffen door de Armeense Nationalistische Delegatie in Parijs en verdeeld aan de Verenigde vertegenwoordigers.

Armeense Diaspora, die geen steen verliet unturned om de volkerenmoordeisen op de agenda ondanks al deze feiten te houden, zijn toevlucht nam tot terrorisme uiteindelijk. De zogenaamde Armeense kwestie, die begon om de aandacht van de wereld en de Turkse publieke opinie door de het smeren campagne aan te trekken die door de Armeniërs tegen Turkije na 1965, in de jaren '70 'omgezet in terroristenaanvallen wordt gelanceerd die tegen de Turkse vertegenwoordiging in het buitenland worden geleid. In Santa Barbara op 27 Januari, 1973, werd de eerste individuele terroristenaanval gelanceerd door een oude Armeense genoemde Gurgen (Karekin) Yanikian. Hij moord Mehmet Baydur en Bahadir Demir, Turkse Algemeen Consul en Consul van de Ondeugd in Los Angeles, en deze moorden werden een georganiseerde campagne na 1975. De aanvallen tegen Turkse ambassades, ambtenaren en instellingen intensifiërden in het buitenland geleidelijk aan.

Een belangrijke verhoging van de aanvallen werd genoteerd na 1979 toen een interne ongerustheid in Turkije begon. De Armeense terroristen voerden een totaal van 110 aanvallen bij 38 steden van 21 landen op. 39 van deze handelingen werden begaan door kleine wapens, werden 70 van hen gerealiseerd door bommen en één was een openlijk beroep. 42 de Turkse diplomaten en 4 vreemdelingen werden gedood en 15 Turken en 66 vreemdelingen werden verwond in deze incidenten.

Aangezien deze acties een sterke reactie van de wereld publieke opinie ontvingen, veranderden de Armeense terroristenorganisaties hun tactiek in 1980 en begonnen met de PKK terroristengroep samen te werken die in de scène door de aanvallen van Eruh en van ªemdinli als ASALA werd geduwd en de Armeense verrichtingen werden tegengehouden. De documenten en het bewijsmateriaal van kampen Beqaa en Zeli tonen aan dat de militanten PKK en ASALA daar samen werden opgeleid.

Het succes bereikte door de Turkse veiligheidskrachten maakte het Armeense terrorisme de zogenaamde volkerenmoordeisen nastreven door Armeense Diaspora en proberen om de wereld te maken het bestaand van zulk een gebeurtenis geloven door tot verscheidene parlementen te bewegen om resoluties en wetten goed te keuren die het erkennen.

Het doel van deze terroristen is in meningen van mensen het bestaan van een volkerenmoord te planten, om Turkije te dwingen om het te erkennen, schadevergoeding van Turkije te ontvangen en, definitief, van Turkije het land weg te rukken nodig voor het realiseren van de droom van Groot Armenië.