Documenten voor gezinshereniging eenvoudiger
Dinsdag 2 december werd in de Senaatscommissie Binnenlandse Zaken een wetsvoorstel goedgekeurd dat het mogelijk maakt documenten die nodig zijn voor gezinshereniging, te vervangen door andere, gelijkwaardige documenten. Op aandringen van senator Lanjri werd ervoor gezorgd dat dit niet enkel voor erkende vluchtelingen zou gelden, maar voor alle vreemdelingen die hier legaal voor onbepaalde duur mogen verblijven. Zij diende hierover een concreet amendement in.
Vaak geraakten mensen die zich in ons land wilden vestigen in het kader van gezinshereniging, niet aan de nodige documenten. In vele landen is het immers niet vanzelfsprekend om zelfs maar een eenvoudig paspoort te verkrijgen, laat staan een akte van geboorte. Zo bleven mensen uit Irak, Somalië of andere landen zonder degelijke administratie, in de kou staan omdat er in die landen nauwelijks of geen overheid bestaat.
Daar komt nu verandering in. Personen die voor gezinshereniging niet over de juiste documenten beschikken, kunnen nu gelijkwaardige documenten gebruiken die worden afgeleverd door de ambassade of het consulaat van hun geboorteland. Indien zelfs dat onmogelijk is, kan er rekening worden gehouden met andere bewijzen. De minister kan overgaan tot een onderhoud met de vreemdelingen of een onderzoek instellen, zoals bij voorbeeld een DNA-onderzoek. Senator Lanjri is ook verheugd dat de minister akkoord is met het principe om de DNA-testen te laten terugbetalen. Dit kan echter maar gebeuren wanneer er voldoende financiële ruimte voor bestaat.
De goedkeuring van dit wetsvoorstel maakt het recht op gezinshereniging mogelijk voor veel mensen die vroeger uit de boot vielen.
Bilaterale akkoorden gezinshereniging herbekijken
Minister van asiel en migratiebeleid Annemie Turtelboom lanceerde het idee om de bilaterale verdragen met enkele landen te heronderhandelen. Concreet gaat het over Marokko, Tunesië, Turkije, Algerije en de landen van ex-Joegoslavië. Het is een idee dat ik jaren geleden al opperde.
De regering maakte in 2006 de regels voor gezinshereniging strenger. Zo wordt o.a. geëist dat vreemdelingen die naar België komen minstens 21 zijn, een woning en een ziektekostenverzekering hebben. Maar die regels tellen niet voor inwoners uit Marokko, Turkije, Algerije, ex-Joegoslavië en Tunesië. Met die landen heeft België een bilateraal akkoord afgesloten in de jaren '60, toen daar nog massaal arbeidskrachten werden geronseld. Maar tegelijk komt een derde van de nieuwkomers uit Marokko en Turkije. Die akkoorden zijn achterhaald. Wat hebben de strenge regels voor gezinshereniging voor zin als je een derde van die groep uitsluit?
Uit een mondelinge vraag van 12 juni 2006 bleek dat er voor de periode van mei 2005 tot en met december 2005 in totaal 18.497 aanvragen voor gezinshereniging werden ingediend, waaronder 14.674 op basis van art. 40 en 3.820 op basis van art. 10. Voor de periode januari 2006 tot en met mei 2006 zijn in totaal 12.845 aanvragen ingediend, waaronder 10.064 op basis van art. 40 en 2.700 op basis van artikel 10. In 2004 dienden 19.000 mensen een aanvraag in via de gemeenten en 6.775 mensen van DVZ.
Toen ik de minister opnieuw ondervroeg over de cijfers van gezinshereniging, bleek dat hij geen concrete cijfers had over het aantal mensen dat de aanvraag deed via de gemeenten. In 2006 werden voor Marokko 3.248 visa afgeleverd (zowel art. 10 als art. 40). Voor Tunesië bedroeg dat aantal 263 visa, voor Algerije 311 visa, voor Joegoslavië 209 visa en voor Turkijke 1.602 visa. Deze cijfers geven echter géén totaalbeeld van het aantal gezinsherenigingen.
