Mag ik ook een keer mijn middenvinger opsteken?

Voorbije weken regende het aan journalisten in Beringen.

Elke Vlaming weet ondertussen waar Beringen ligt , positief blijven!

De paraplu was zo smal dat er weinigen onder wilden kruipen. Den deze stond weer paraat om de journalisten van antwoord te dienen.

Eerst ging het over de befaamde moskee in Beringen. Wat doen ze daar toch allemaal in die moskee, vroeg de Vlaming zich af?

Wat doe je in een moskee, bidden en tot bezinning komen. Of er aan politiek werd gedaan weet ik niet. Nee, politiek kan en mag niet in een moskee.

De vraag is: waarom wordt dat vermoeden meteen gebruikt om een hele gemeenschap in een kwaad daglicht te stellen?

Een antwoord waar wij nog steeds op zoek naar zijn.

Het Turks referendum overmeesterde het Paasweekend. De paashaas was er snel van door. En al mijn Christelijke vrienden lieten mij ook in de steek. Géén enkele bracht paaseieren  🙂 Goed dat ik er nog wat thuis had liggen. (Ps: die van de Milka vind ik het allerlekkerst…)

Ik dacht dat integratie toch van beide kanten moet komen?

Een beetje geven en nemen noem ik dat. Op onze religieuze feesten deel ik met mijn vrienden niet alleen mijn vreugde maar ook mijn suiker afdruipende baklava… Ik geloof in de sterkte van de Limburgse vlaai en baklava. Die heeft al zo velen onder ons samengebracht en laten verzoenen. Mijn favoriet blijft de rijsttaart, die van de ambachtelijke bakker.. Helaas is het leven in Vlaanderen soms niet zo zoets! De paplepel van polariserende uitspraken proeft echter bitter en zelfs soms zuur!

Waarom kaffer ik hierover?

Omdat ik nogmaals wil zeggen dat integratie toch niet zo succesvol geslaagd is!

Zie mij hier zitten schrijven, schrijven over de mislukte integratie met een duikje naar het begin.

Jarenlang heeft men ons, de Turkse Vlamingen, in getto’s geduwd. Onze ouders namen zonder veel nadenken de uitdaging aan om hier te komen werken. Ze hadden niets bij toen ze hier aankwamen, enkel een koffertje gevuld met de moed er hier het beste van te maken en de hoop hier een nieuw leven uit te bouwen.

Men zag ons Turken graag komen, net als de Marokkanen. We wilden immers hard werken en veroorzaakten geen problemen. We bleven rustig in onze buurt: de arbeidershuizen, de cités en de mijnhuizen. Uit het oog, waar we niemands beeld van een homogeen blank Vlaanderen verstoorden.

De migranten werden vertroeteld. Ze hadden ze in hun warme nest. Daar en toen zag niemand dat de basis was gelegd voor een maatschappelijk isolement. Turken en Marokkanen verbroederden in hun kleine wereld. Eigenlijk hadden ze geen vrijheid, ze weken niet uit. De vertrouwde omgeving was hun houvast en hun standvastigheid. Buiten was voor ons onbekend. Wij hadden bijna geen rolmodellen naar wie wij konden opkijken?

We hielden steevast aan onze roots in Turkije….

Ik kruip echt niet graag in een slachtofferrol maar de laatste dagen werd ik een beetje emotioneel misschien te veel zelfs...

Ik voel precies dat ze mij terugfluiten omdat meesten onder ons niets van integratie gebakken hebben. Luisteren en stilletjes in de hoek zitten, nee, niet aan mij besteed!

Ik ben dan ook heel erg impulsief en smijt mijn emoties op FB, waar ik bakkes vol kritiek over mij heen krijg. Niemand zal mij het zwijgen doen opleggen. Zelfs mijn man is daar niet in geslaagd laat staan mijn FB vrienden.

Om het verhaal tot een einde te brengen. Opnieuw en opnieuw moet ik me bewijzen dat ik super goed geïntegreerd ben?

Hoeft dat nog?

Meral, die hier geboren en getogen is?

Ach ik hou niet van medelijden opwekkende taal…

Deze keer heb ik goesting in iets anders. Ik steek mijn middenvinger op aan allen die mij niet willen begrijpen. Aan allen die ons verder blijven polariseren. Aan allen die altijd zo negatief denken

Ik weet dat jullie dit niet van mij gewoon zijn, maar deze keer wil ik toch iets anders doen met de hoop dat er iets zal veranderen. En dat ik het nooit meer hoef te doen.

God, en mijn beste vrienden vergeef mij deze keer.

Amen