Henüz yeni taşındığım evim, sessiz ve dingin. Salonda yerlerine konmayı bekleyen eşyalar yığın halinde, orta yerde öylece duruyorlar.

‘Zamanım olsa’ diye düşünüyorum. Çıkmak için dış kapıya yöneldiğimde yeniden saat’e bir göz atıyorum, 06:45 olmuş, ‘ Ne çabuk geçiyor zaman’. Dışarısı oldukça soğuk, bunu düşünmek dahi üşütüyor beni.

Paltoma daha bir sıkı sarılıp çıkıyorum. Bir düşün içindeyim, yoğun bir sis tarafından yutuluyorum. Gerçekten bu bir düş mü?’ diye düşünerek arabamı bulmaya çalışıyorum. Yüzümü yalayıp geçen rüzgar bunun bir düş olmadığını fısıldıyor. Aracımı buluyorum, sisten kurtulmak istercesine binip, basıyorum gaza.

Hedef Anvers şehri ve Limburg bölgesinde bulunan Halen’daki fuar. Yine sergimiz var ve yine bir sürü emek vereker hazırlanan eserler, bir sürü emek büyük umutlarla fuar salonlarına taşınacak. Umarım düş kırıklığı olmaz’ diye düşünüyorum.

Aklıma İstanbul fuarı geliyor, Tuyap Kitap Fuarı ne muntazam bir kalabalığa ev sahipliği yapmıştı fakat aynı zamanda Artist fuar bölümü, yani sanat eserlerinin sergilendiği 7, 8 ve 9 numaralı salonlar boş denecek kadar sakindi.

Tanışıp, sohbet ettiğimiz sanatçılar bizimle hem fikirdelerdi, ‘Sanat’ın nabzı düşük’.

14 Kasımda Belçikaya dönmek üzere uçakteyken Türkiyede sanat’ı konuştuk berareb yolculuk yaptığımız  ressam arkadaşım Sevim Ünal ile. Oysa ertesi gün Belçika Türk Kadınları Derneği tarafında NATO’da gerçekleşecek sergimiz vardı ve bu sergide farklı birşey olmayacaktı. ‘ Bu ufak bir etkinlik’ diye düşündük ve Limburg-Halen fuarına katıldığımızda farklı olacaktır diye umutlandık.

Şimdi arabamda Anvers’e doğru otobanda, yer yer dağılan sislerin arasında yol alırken pırıl pırıl gök yüzü var. İçime umut doluyor, çünkü birer sanatçı olarak varlığımıza devam etmek zorundayız. Herşeye rağmen artık güzel şeyler umarak yoluma devam etmek istiyorum.

Nerkiz Şahin