Eind 2010 begon de Turks-Nederlandse theatermaker Sadettin Kirmiziyüz samen met zijn vader aan de bedevaart naar Mekka. Het verhaal van die reis vertelt hij in de theatervoorstelling `De Vader, de zoon en het heilige feest`.

Het idee ontstond na de vorige voorstelling van Kirmiziyüz. "Drie jaar geleden bezocht ik samen met mijn moeder haar geboortedorp. Daarover ging `Avondland`. Daarna wilde ik naar Mekka. Toen ik genomineerd werd voor de Henriëtte Hustinxprijs, dacht ik: `Als ik win, maak ik mijn volgende voorstelling over de hadj, de pelgrimstocht naar Mekka.` Ik won inderdaad en diezelfde avond vroeg ik mijn vader of hij meewilde."

Kirmiziyüz had zich de reis toch anders ingebeeld. "Ik had één grote mystieke ervaring verwacht. Die kreeg ik ook, maar ik had helemaal geen rekening gehouden met die vijf miljoen andere bedevaarders. Het leek wel een popconcert, druk en luidruchtig. Zelfs op de meest heilige plaats blijven we mensen. Iedereen duwt en trekt, je krijgt af en toe zelfs een elleboogstoot."

Te westers

In de voorstelling noemt Kirmiziyüz zichzelf een `agnostisch geassimileerde migrantenzoon`. "Ik kom uit een gelovige familie. Als puber keerde ik me even af van het geloof. Nu vind ik het geloof vooral erg boeiend en mooi. Misschien ben ik te westers. Enerzijds geloof ik in de wetenschap, de big bang en de evolutietheorie. Anderzijds geloof ik ook in het onnoembare. Ik wil alles wel geloven, maar het ene sluit het andere uit."

Op zijn reisblog schreef Kirmizyüz: "Ik denk dat als je ergens gaat geloven, het wel hier moet zijn." Na de reis wilden mensen vooral weten of hij veranderd was. "Tijdens de reis dacht ik soms: `Ik ben een slecht mens`. Achteraf bekeken, geloof ik van niet. In deze tijd belandt niemand in het hellevuur, omdat hij ongetrouwd samenleeft."

Echte vader

Het belangrijkste dat Kirmizyüz overhield aan de bedevaart was de veranderde relatie met zijn vader. "Mijn ouders zijn lang geleden gescheiden. Ik koos de kant van mijn moeder. Zeven of acht jaar lang had ik bijna geen contact met mijn vader. Op latere leeftijd dacht ik: `Ik ken die man helemaal niet. Doodzonde!` In die vier weken van de hadj zijn we goede vrienden geworden. Na drie dagen zei hij: `Ik heb nooit een echte vader gehad, ik wil dat jij er wel een hebt.` Na drie dagen! Ik zou het onmiddellijk opnieuw doen."

© 2011 - Stampmedia/Xios - Liesbeth Merckx