1982 senesinde Trabzonspor'un amatör takımı, aldığı başarılı sonuçlarla İkinci Lig'e yükselme hakkını elde eder.
Ancak dönemin Trabzonsporlu idarecileri özellikle ekonomik sebeplerle takımın 2. Lig'e çıkmasını istemezler. Zaten bu takımın amacı 2. Lig'e yükselmek değil A takımına futbolcu yetiştirmektir. Böylece, Trabzonspor'un ikinci takımının feragat ettiği 2. Lig'e çıkma hakkı puan sıralamasında bir basamak altta olan Sivasspor'a geçer. Sonunda Sivasspor yıllardır arzuladığı 2. Lig'e çıkma hayaline Trabzonspor'un bu jestiyle kavuşur.
Kaderin garip cilvesi yıllar önce Trabzonspor'un çekilmesiyle 2. Lig'e yükselen Sivas, bu gün 1976'da Trabzon'un gerçekleştirdiği bir ilki yeniden gerçekleştirmenin hayalini kuruyor. Sivasspor başkanının en büyük hayali, ünlü İngiliz kulübü Chelsea'yi resmi bir müsabaka için Sivas'a getirmek. Bunun yolu da ya şampiyon olmak ya da Şampiyonlar Ligi'ne katılmaktan geçiyor. 30 yıl önce Keagan'lı, Callahan'lı, Toschack'lı "yenilmez" Liverpool'u Trabzon'a getirip yenen "Anadolu ruhu" bugünlerde Sivas'ta yaşıyor. Bu sezon Sivasspor'un şu ana kadar yaşadıkları 1976'da şampiyon olan Trabzonspor'un hikâyesine çok benziyor .
1975-76 sezonuna girerken kimse hatta şehir bile takımdan bir şampiyonluk beklemiyordu. O kadro şehre olan borcunu iki yıl önce takım 1. Lig'e çıkarken ödemişti zaten. Tıpkı Mehmet Yıldız'lı kadronun Süper Lig'e çıkarken ödediği gibi. Şenol, Turgay, Necati diye başlayan, Ali Kemal'le biten kadroyu şampiyon olunan sezondaki Fener maçına kadar Türkiye'de kimse pek tanımıyordu. Hatta meşhur spor yazarları bile. Tıpkı ilk yarıyı lider bitiren Sivas'ın kadrosunu tanımadığı gibi.
Bugün Sivassporlular medyada yeterince yer bulamadıklarından şikâyet ediyorsa da o günlerde durum daha vahimdi. Trabzonspor'a çok yer ayırdıkları için Milliyet'te Devrim Sağıroğlu ve Zeki Çol sık sık fırça yemişlerdi müdürlerinden. Uzun seneler Trabzonspor'u takip eden Zeki Çol'dan Trabzonspor efsanesinin yükselişini okuyan Türkiye, bugün de Sivasspor'un çıkışının hikâyesini en güzel anlatımla bu sayfalarda aynı kalemden okudu.
Sivassporlu futbolcular nasıl şampiyonluk kelimesini telaffuz etmekten çekiniyorsa o günlerde de Şenol Güneş gazetecilere, "Ağabey bizim için şampiyonluk daha erken değil mi?" diye sormaktaydı. Ahmet Suat Özyazıcı'nın sonlara yaklaştıkça yaptığı, "Şampiyonluğu Anadolu'ya getireceğiz. Trabzonspor tüm Anadolu'nun beklediği şampiyonluğu gerçekleştirecek güçtedir." açıklamaları Bülent Uygun'un, "Artık Türkiye'de Anadolu'dan bir şampiyon çıkması gerektiğine herkes inanıyor. İşte biz bunu başaracağız." açıklamalarına benzemiyor mu? Şenol Güneş'in ilk şampiyonluğu anlatırken kullandığı, "Biz her evin oğullarıydık." ifadesi bugün Sivas'ta aynen yaşanmıyor mu?
İlk şampiyonluğun kesinleştiği günlerde bir Ankara deplasmanı öncesi sonradan efsaneleşen kadronun iki ismi Ali Kemal Denizci ve Kadir Özcan (Kasımpaşa'nın sezon başındaki teknik direktörü) Trabzon'da bir pastanede otururlar. Her ikisi de diğerinde para olduğunu düşünüp başlarlar yiyip içmeye. Biraz sonra başkaları da katılır masaya. Herkes gittiğinde hesap ödeme faslına gelince ne Ali Kemal'de ne de Kadir'de para olmadığı anlaşılır. Ali Kemal Denizci kendine has üslubuyla yıllar sonra "Laa oğluum biz şampiyon olduk la bi lira paramuz yok." diye anlatır durumu.
Tıpkı Trabzonspor gibi 1967'de kurulan Sivasspor'un taraftar gruplarından birinin adı da Trabzonspor'unki gibi "Çılgınlar". Sivasspor da Trabzonspor gibi hücumda olduğu kadar müdafaada iyi ve az gol yiyor. Hepsi bir yana, bugünkü Sivasspor o günkü Trabzonspor gibi başarının birlik ve beraberlikten geçtiğinin, sadece sahadaki futbolcular değil teknik kadro yönetim ve taraftarların ortak hedefe yönelmesiyle engellerin aşılacağının farkında görünüyor.
Bakalım türlü imkânsızlıklara rağmen önümüzdeki sene Chelsea ya da bir başka dünyaca ünlü futbol takımı 4 Eylül Stadı'nda Sivasspor'a rakip olabilecek mi?
Hedef zor, şartlar ağır; ama ne demiş büyüklerimiz: "Mütevazı olanı rahmet-i Rahman büyütür."
Muhammet Bayekoglu/Türkiye
