Meral Sağ 1966 yılında ailesi ile Belçika'ya geldi. 8 yıl gent şehrinde yaşayan Meral Sağ bir dönem Anvers'de, daha sonrada 12 yaşlarında ailesi ile birlikte Brüksel'e yerleştiler.
 
Meral Sağ CD&V-CDH Sint-Josse listesinde 20. sıradan belediye meclis adayı olararak seçimlere katılıyor.
 
Meral sağ aynı zamanda Sint-Josse belediyesinde Ten Noey Flaman Kültür Merkezi Yönetim Kurulu Üyesi olarak görev yapıyor.
 
Aşağıda Meral Sağ'ı anlatan ve gayet güzel hazırlanmış bir metni okurlarımıza sunuyoruz.
 
BUREN VAN JOOST MERAL SAG:TUSSEN BRUSSEL EN ESKİŞEHİR
 
Meral Sag is geen onbekende voor de trouwe Ten Noey bezoeker. Sinds zeven jaar verzorgt zij de permanentie op privé feesten en kijkt ze erop toe dat de infrastructuur ordelijk en veilig achtergelaten wordt. Verder heeft zij reeds een reeks Turkse kookles gegeven en zetelt ze als gecoöpteerde in de raad van bestuur.
 
We kunnen ons geen betere vrij-willigerskracht inbeelden.
Meral kwam in België aan in 1966 met haar ouders en zus. Ze vestigden zich in Gent en verbleven er 8 jaar. Toen haar vader een job in het Antwerpse gevonden had trokken ze naar de sinjorenstad waar Meral haar lagere school heeft afgemaakt. Rond haar 12e zijn ze naar Brussel verhuisd, meer bepaald Naar Schaarbeek, alweer om job redenen. Haar moeder kon als poetsvrouw beginnen bij de NATO. Wat later vervoegde Meral haar team doch niet voor lang. Ze trouwde en nadat ze haar eerste kind kreeg, ging ze er niet meer werken. Haar man woonde reeds in onze gemeente en vanaf dan was Sint-Joost-ten-Node niet langer veilig voor Meral. Zo ontdekte ze de Sociale Kulturele Raad die toen in de Leuvensesteenweg gehuisvest waren.
 
In haar beginjaren in Brussel ervoer ze moeilijkheden met het Frans. Dat ze bij SKR terecht kon in het Nederlands verheugde haar enorm. Naast het Turks is het Nederlands zowaar haar tweede moedertaal daar ze haar kindertijd in een Nederlandstalige school heeft doorlopen. Via de SKR heeft ze het trefcentrum Ten Noey leren kennen.
 
De SKR en Ten Noey vormden toen twee aparte entiteiten en zijn pas in de jaren 1990 samengesmolten tot het gemeenschapscentrum dat wij nu kennen. Door deel te nemen aan activiteiten van Ten Noey kon zij in Brussel Nederlandstalige mensen leren kennen. Pas in 1985 is ze zich
serieus gaan engageren als vrij-williger in de werking van Ten Noey. In die tijd werden er wekelijks privé feesten gehouden wat thans niet meer mogelijk is wegens geluids-overlast voor de buurtbewoners.
 
Het gezin van Meral bestaat uit 4 meisjes en 1 jongen waarvan de drie oudste meisjes school hebben gelopen in het Franstalig onderwijs en de twee jongste in het Nederlandstalig onderwijs. Bij hen thuis wordt er naast het Turks, Nederlands en Frans gesproken. Welke taal ze kiezen hangt af van de situatie en het Turks wordt voornamelijk gesproken opdat de kinderen de taal niet zouden vergeten.
 
Meral voelt zich bijzonder goed in Sint-Joost-ten-Node en vindt onze gemeente gezelliger dan Schaarbeek. Ook vindt ze dat er veel te beleven valt alleen al door de aanwezigheid van zoveel verscheidene culturen. Toen ze hier kwam wonen medio jaren zeventig, had je die veelzijdigheid en meertaligheid nog niet. Net als bij de geïnterviewden van de vorige editie vertelt ook Meral ons dat er vroeger opvallend meer Belgische bakkers en winkeliers waren. In de plaats kwamen er gaandeweg winkeltjes met producten van verre oorden. Het feit dat ze niet meer naar Schaarbeek hoeft of naar het slachthuis in Anderlecht voor bepaalde ingrediënten is wel meegenomen. De Leuvensesteenweg, het stukje van Madou naar St-Joostplein, herbergde niet eens de helft van de winkels die er nu zijn.
 
Thans is haast elke woning een commerciële zaak en hoe groter hoe liever. Alsook is het verkeer geweldig toegenomen en het is nu de vraag of het huidige mobiliteitsplan hier een verbetering zal brengen.
 
Voor de kinderen zag ze graag meer fietspaden in drukke straten zoals de Leuvensesteenweg. Het sluikstorten en het wild parkeren op de stoep zijn naar haar mening de vreselijkste evoluties die recent hoogtij vieren. In de voorbije dertig jaar is er veel veranderd in het straatbeeld en het valt niet bij te houden welke gebouwen gerenoveerd werden en/of wat er in de plaats is gekomen.
 
Niettemin merkt Meral op dat er ook inspanningen geleverd worden om bij vernieuwingen van oude huizen zo veel mogelijk de oorspronkelijke gevel te bewaren. Zoals het treinstationnetje dat omgebouwd wordt tot Jazz museum. Verder juicht ze de gemeentelijke investering in de speelpleintjes toe en de tweetaligheid van de sporthal waar haar zoon zich kan uitleven. Dergelijke initiatieven voor de jeugd zorgt ervoor dat er minder kinderen rondhangen op straat.
 
Meral woont in de Joseph Dekeynstraat, een straat die aan de drukke Leuvensesteenweg uitmondt, maar toch charmant en zéér kalm is. Ze woont er bijna twintig jaar en er is geen buur die zij niet kent. De wijk-feesten, die vroeger vaker gehouden werden dan nu, hebben daar zeker toe bijgedragen. Op zo'n feest wordt er eten, muziek en verhalen uitgewisseld. Een ideale gelegenheid om kennis te maken met anderen van de wijk dan je naaste buur.
 
Meral is bijzonder enthousiast over de gevelklimplanten die de gemeente recentelijk hebben uitgedeeld aan diegenen die het wensten. Ze heeft geen tuin maar de rozelaar aan de façade heft soms dat gemis op. De plantjes inspireren zelfs tot een gesprek met de toevallige passant. In de plaats van vuil te plaatsen aan de boompjes, zouden ze beter het schaarse groen in de straat appreciëren en respecteren!
 
In haar vrije tijd houdt ze ervan om met haar man een koffietje te drinken in het café 'St-Josse'. De kruidtuin tijdens de lente en de zomer is best genietbaar.
 
In de zomer kent Sint-Joost-ten-Node een leegloop en soms neemt Meral hier aan deel. Het is te zeggen dat ze geregeld naar Turkije reist en niet zozeer naar Emirdag zoals de meeste Turken maar naar Eskisehir. Deze stad is de vierde grootste stad en ze heeft er een huis. Ooit dachten ze voorgoed naar Turkije terug te keren maar dat idee hebben ze laten varen.
 
Meral gelooft dat ze het leven ginds niet meer gewoon kan worden. Na drie weken vakantie begint ze België te missen. Als ze tijdens de zomervakantie in België blijft dan vult ze haar vrije tijd met uitstapjes naar de zee of de Ardennen. Mooie plekjes zat in België. Dat iedereen op reis is, is voornamelijk te merken aan de plots vrijgekomen parkeerruimte en de rust. In het begin is het leuk maar na drie weken mogen voor haar de mensen terugkomen. Een lege stad vindt ze maar triestig.
 
Kaynak/Michèle en Eva/Saint-Josse-Ten-Node