Uzun zamandır yazmıyordum, nedendir bilmiyorum ama yazamıyordum…

Yazmıyordum derken makale yazmıyordum desem daha doğru olur. Şiiri istesem de, istemesem de yazmak geliyor bazen içimden.

Hani bazen şarkı söylemek gelir ya insanın içinden. Mırıldanır bir kaç satırı. Şiir yazmak da işte öyle bir şey…

İnsanın yüreği coşar, coşar ve bedenine sığmayıp taşar bazen…

Öyle uzun uzun cümleler kurmaya vakit bulamamıştım sanki.

Kendi içimde bir yolculuğa çıkmıştım da diyebilirim. Ucu bucağı görünmeyen, sonu hiç gelmeyecek olan bir yolculuk bu…

Yol uzun ama zaman ise tahmin edemeyeceğimiz kadar kısa…

***

Her insanın farklı yetenekleri vardır aslında. Çoğu insan kendinde olan yetenekleri keşfetmeden göçer gider bu dünyadan. Bu doğmadan ölmek gibi bir şeydir.

Hayat bize bahşedilmiş bir armağandır. Hediyeyi geri çevirmek yakışmaz ki insan olan insana… Alıp en güzel şekilde kullanmak gerek…

İşte hepimiz buraya kendimizde olan özellikleri, güzellikleri keşfetmeye geldik aslında. Koştura koştura, bir şeyleri atlayıp zamanı boşa zaman geçirmek için değil.

Bunu anladım, çıktığım bu hayat yolculuğunda.

İnsan kendisini nasıl keşfedebilir ki? Ayna ayna güzel ayna, söyle bana nasılım? Diye sormakla olmuyor ki bu iş…

Hani bir söz vardır; “Bana arkadaşını söyle, sana nasıl olduğunu söyleyeyim” diye. İşte insan kendisini en yakınındaki insanlardan tanır. Eşinden, dostundan tanır.

Başkalarında gördüğümüz kusurlar bize aittir aslında. Gözümüzle gördüğümüz şeylerin yanında göremediğimiz o kadar çok şey vardır ki. Her insan kendi gönül gözüyle görür her şeyi. Gönlü güzel olan güzel görür, gönlü çirkin olan güzeli nasıl görsün. Eğer etrafımızdaki insanlarda çirkinlikler görüyorsak kendimizi güzelleştirmemiz gerekiyor demektir. Hayatta tesadüflere yer yoktur çünkü. Hayatı bize armağan eden Allah, diğer armağanları da boşuna vermemiştir bize. Kimileri hediyedir şu kısacık hayatımızda, kimileri de öğrenmemiz gereken şeyleri bize öğretmek için gönderilmiştir. Zeki insan kimlerin hediye kimlerin ders vermek için gönderildiğini anlar.  Genelde en yakınlarımızdan alırız en önemli derslerimizi. Bazen sokaktaki birisi de ders olarak çıkar karşımıza. Biz kendimizi tanımadan etrafımızda olup bitenleri anlayamayız ki.

Dışarıdaki her şey bir şekilde bize bizi anlatır aslında.

Din ve ahlak kuralları evrenseldir. İnsan olmak tıpkı anne olmak gibi evrenseldir. Bizi biz yapan ne cinsiyetimiz, ne mal varlığımız, ne makamımız, ne de ünvanımızdır. Onlar bizlere verilmiş farklı görevler, farklı rollerdir.

Hangi coğrafyada, hangi cinsiyette, hangi milletten olursak olalım bize düşen görev her şeyden önce insan olmaktır.

Başkalarında kusur aramak yerine, güzel insan nasıl olabiliriz diye düşünmemiz gerekmez mi? Eğer kainatta hiç bir şey tesadüfi değilse ki gerçekten de öyle, başımıza gelen onca şey tesadüfen mi geliyor? Bu Korona denilen virüs tesadüfen mi geldi dünyamıza sizce? Asla…

Neyi hak ettiysek onu yaşıyoruz aslında. Hak izin vermedikçe yaprak dahi kımıldamaz…

***

Lütfen dışarıda düşman arayıp durmayı bırakalım artık. Neyi hak ettiysek onu yaşıyoruz. Biz nerede hata yaptık, yapıyoruz diye oturup biraz düşünelim ne olur…

Bize kendi içimizdeki düşman kadar büyük bir düşman yoktur…

Hz. Mevlana’nın da dediği gibi;

“Ne ararsak arayalım, kendimizde arayalım…”

“Uzun ince bir yoldayız, gidiyoruz gündüz gece…” demiş Aşık Veysel de.

Çıktık bir yola, Allah sonumuzu hayır eylesin.

Birgül Kapaklıkaya

25-09-2020

Brüksel