Ahlarla, vahlarla geçiyor yıllar.

Kaçıncı yüzyılda Avrupa’nın neresinde yaşıyoruz ama nedense hala ortacağ sorunlarıyla boğuşmaktan kendimizi bir türlü alamıyoruz.

İnsan hakları, demokrasi, adalet gibi çoğuna göre bir takım tuhaf şeylerden bahsediyoruz ama uygulamalarına bir türlü geçemiyoruz.

Geçenlerde katıldığım Gençlik Çalıştay’ında Avrupa’daki Türklerin sorunları ve çözüm önerileri konuşuldu, tartışıldı.

Sorunları belirlemek aslında hiç de zor olmadı, çünkü herkes kendi yaşadığı  ya da şahit olduğu sorunlardan bahsettiğinde ortaya bir yığın sorun cıktı.

Önemli bir konu dikkatimi çekti. Sorunlar tüm Avrupa ülkelerinde aşağı yukarı aynıydı. Yani sorun Avrupalıda değil, bizdeydi.

En büyük sorun ise Avrupa’daki Türk insanının Kimlik sorunuydu.

Özgüven, özeleştiri, ayrımcılık, aile içi sorunlar, toplumsal sorunlar.

Sebepleri de belliydi aslında.

Bana göre annelere önemli görevler düşüyor.

Bilinçsiz, cahil bir anne çocuklarına ne verebilir ki? Yaşamak için en önemli şey olan sevgiyi bile yanlış eğitim yüzünden saklamaya çalışan anneler.

Ve nasıl çocuklar yetiştirdiğimizin ne kadar farkındayız?

Halbuki sevgi saklanacak bir şey midir? Kime ne kadar dürüstüz?

Özeleştirinin önemini işte orada bir kez daha anladım.

Bizler toplum olarak genelde kendimizle hep övünürüz, değerlerimiz de değerlerimiz deriz. Peki o kadar değer verdiğimiz değerlerimizi ne kadar uyguluyoruz?

Elbette bizi biz yapan, olmazsa olmaz dediğimiz, vazgeçemediğimiz değerlerimiz var. Hani nereye kayboluyor bunlar?

Bu değerlerden bahsetmekle uygulamak aynı şeyler midir?

Ve bazen toplum olarak öyle hatalar yapıyoruz ki, değerlerimizle hiç alakası olmayan, şeyler, ya da inandığımız bir takim yanlış değerler…

15 yaşındaki çocukları zorla ve özellikle de Türkiye’den evlendirip, aileye gelin  ya da damat olarak getirip onların özel hayatlarına müdahale etmek ne kadar doğru? Hadi ilk kuşak bilinçsizdi diyelim, ikinci kuşağa ne oluyor ki ?

Büyüğe saygı, küçüğe sevgi, güzel ahlaklı ve dürüst insanlar olmak aslında evrensel olan değerler değil midir? 

Dilimize, dinimize, kültürümüze elbette sahip çıkmamız gerekiyor ama diğer dillere, dinlere, kültürlere de saygılı olarak. Nemelazımcılığı bırakma vaktimiz geldi de geçiyor bile. Bazı konularda kendimizi sorguya çekme zamanı geldi artık.

Farklı kültürleri tanımak bir kültür zenginliğidir.

Her zaman, her konuda hep biz mi haklıyız?

Yaşadığımız ülkeye ne kadar saygımız var?

Pek çoğumuz sadece Türkiye siyasetiyle ilgilenirken, Belçika’nın hangi rejimle yönetildiğini kaç kişi biliyor?

Monarşi kelimesi bizler için ne ifade ediyor?

Bir halk için demokrasinin olmadığı, ya da çok az olduğu  bir cumhuriyet mi, yoksa çok daha demokratik bir monarşi rejimi mi daha uygun?

 Ve kafamda daha bir çok soru işareti var işte..

Bizde genelde büyük şehirlerde,  apartmanlarda insanlar birbirlerine asansörde selam bile vermezken, sokakta yürüyen hiç tanımadığım bir Avrupalı’nın merhaba diye gülümsemesi beni düşündürmüyor değil. Hem mutlu oluyorum, hem de düşünüyorum açıkçası.

Acaba nerede hata yapıyoruz?

Bana göre en büyük hata, daha geniş, daha evrensel düşünememiz de. Ego sorunlarımızı aşamamamız da.

Kadınlarımızın eğitimini ne kadar önemsiyoruz?

Avrupa’da pek çok konuda arada kalmış çocuklarımızla ne kadar ilgileniyoruz ?

Anavatanda zorunlu eğitim süresini uzatırken, içeriğine ve kalitesine ne kadar değer veriyoruz?

Ama ben yine de umudumu yitirmek istemiyorum.

Çünkü gün doğmadan neler doğar..

Çok şeyin değişeceğine inanıyor, geleceğe daha farklı ve güzel bakmak istiyorum..

Daha düzgün ve farklı  bir toplum olabilmek için, toplumdaki aklı başında olan herkese görev düştüğüne  inanıyorum.

Bu konularda kendilerinde sorumluluk duygusu taşıyan insanları da alkışlamak gerek. Çünkü sorumluluk taşımak insani bir değerdir. Çünkü artık insan olmak bir ayrıcalıktır.

Birgül KAPAKLIKAYA

Brüksel, 04-04-2012