Bugün ise 11 Aralık 2008.
Herkes açısından diğer günler gibi sıradan bir gün aslında.
Evet, isterseniz öyle de söyleyebilirsiniz.
Bugün varız, yarın yokuz sonuçta!
Ama hayır işte öyle değil…
Bugün diğer günlerden farklı.
Çünkü tam yirmi bir yıl önce bugün, ailemizden biri olan, biz kuzucukların masalcı teyzesi Adile Naşit çekimlere ilelebet son verdi.
İlk kez kızdı ve stüdyoyu geri dönmemek üzere, ilelebet terk etti.
***
Şaka sandık, zira alkışlarımız hâlâ dinmedi.
Belki öldüğünü bile unuttuk ve yaşıyor sanıyoruz.
O aldatıcı saflığıyla alkışlarımıza kanıp geri gelir diyemi düşünüyoruz acaba?
***
Onu hergün evinizde, aranızda, ekranlarda görüyoruz.
O aramızdan, bizden, aileden biri.
Onu seyretmekten bıkılmıyor hiç.
Varlığından hiç sıkılmıyor, aksine film bitecek ve gidecek diye üzülüyoruz.
O küçücük kadını gözümüzde öylesine büyüten, ölümsüzleştiren ne diye merak ettiniz mi hiç?
Bizi, bize rağmen, karamsarlıktan çekip alması mı?
Umutsuzluklarımıza çareler üretmesi mi?
Zamanla daha sağlıklı ilişki kurmamıza destek olması mı?
Stresli ömür yolculuğumuzu yumuşatması mı ?
Bazı dertlerin dermanının zaman olduğunu anlatması mı?
Pozitif enerji yükleyerek gönlümüzü alması, çalması mı?
Hayata küsmemeyi, dünyaya olumlu bakmayı öğretmesi mi?
Az yaşa, öz yaşa, ama mutlaka gülerek yaşa felsefesine o "cehaletine" rağmen sizi inandırması mı?
***
O hiç entellik, ukalalık, çokbilmişlik, ikiyüzlülük, bilgelik içermeyen sade zerafetiyle, sade asaletiyle…Hepimiz onun gibi bir ablamızın olması hayaliyle yaşamıyor muyuz?
Ve yirmi bir yıl geçti aradan! Tanrım ne çabuk dönüyor dünya, ne çabuk akıyor zaman ve sular!
Martılar yine uçuyor, kuşlar yine ötüyor, arılar yine bal toplamaya devam ediyor…
Ama hayal bahçemizin çiçekleri birer birer soluyor gönül vazolarımızda!
***
Nur içinde yat Adile abla.
Seni hiç unutmadım, minnacık büyük kadın!
Büyüksün : Çünkü yerin halâ alınamadı ve doldurulamadı...
Yakup YURT (c) – Brüksel/11 Aralık 2008