Sevgili gündem okuyucuları,
Son hafta yaşadığım duyguları sizlerle paylaşmak istiyorum.
Her veda bir vuslatın habercisidir..
Hayatı boyunca bir kez bile birine kızarak bağırdığını duymadığımız sevgili dayımız bizlere veda etti.
O bizim dayımızdı..
Sevabıyla, günahıyla, acısıyla, tatlısıyla koca bir ömür son buldu. Bize düşen elbette dua etmek ve dayımızı hatıralarda yaşatmaktır.
Allah Rahmet Eğlesin, Nur İçinde yatsın, Mekanı Cennet olsun..
Dayım için:
"Allah'ım bu nasıl bir sabir, bir güç"
Geçen sene mayıs'ta hastalandı
Akciger kanserine yakanlanmıştı
Ama boynunu hiç eğmedi
Tedavilereni ihmal etmeden başlattı
Yaşama umudu vardı
Hep güldü hiç ağlamadı
Gözü'nün ışığı parlardı
Dayıcığım çok dayandı
Son günlerinde ne su içebildi ne nefes alabildi
Dayıcığım hiç sikayet etmedi, hep iyiyim dedi
Bir sene içinde ışığı bu dünya'da söndü
Tüm ailesiyle vedalaştı
Ağrıları başladı,
"Kızım iyiyim" dedi
Son nefesinde "iyiyim ve hepinizi seviyorum" dedi…
Ve biricik 'Dayıcığım' aramızdan sessizce ayrıldı..
"Güzel şeyler paylaşarak çoğalıyor, üzücü anlar paylaşarak azalıyor"
Ailemiz iki duyguyu birden yaşadı. Dayımın cenazesi hastaneden kaldırırken, kız kardeşim aynı anda doğum yaptı. Böylece ailemez de bir yeni ışık doğmuş oldu..
Allah'ım herkese zor anlarında er ve geç bir umut, bir teselli bir ışık gösteriyor.
Şükürler olsun!
Aile bireylerini ve sevdiklerini kayıp eden herkesin başı sağolsun!