Bugün gunlerden bayram.. Coşku, sevinç, kardeşlik ve sevgi çocukluğumdaki gibi taptaze..

Bunun en büyük nedeni ise ailem..

Büyüdükçe bozulmayan, bayatlamayan tek bağlılığım onlar.. Halbuki büyüdükçe özgüveni artar insanın, tüm engelleri tek başına aşacağına inanır.. İnanırda, ben hiçbir engeli siz olmadan aşmak istemiyorum anne.. Hiçbir yolda yalnız yürümek istemiyorum..

Dün Mısır`lı bir çocuk ağladı yüreğimde..  Gözyaşlarıyla tane tane eritti içimi.. Gözlerindeki korkunun adı `annesizlik, yuvasızlık!`..

Bir yıkılan evine baktı birde yerde yatan annesine.. Kafası onca acıya rağmen dik, benzi bayılacakmış gibi solgun.. Gözleri korkulu, sesi titrek seslendi annesine:

- Ne olur artık uyan anne!

 Annesi uyanamazdı halbuki, duyamazdı onu.. Bilemediki..

 Ben o çocuk kadar güçlü değilim.. Kimse değildir zannımca.. Bazen hayat insanı ummadığı yerden vurabiliyor işte.. Beni hiçbir zaman yalnız bırakma anne.. Kolla ebediyete kadar..

 Rabbim.. Serinlik ver tüm yetimlerin yüreğine.. Çiçek çiçek buseler kondur yanaklarına..

Esra Hancı