Hayatta her şey ihtimaller üzerine bina ediliyor nedense. İyimser bir gözle bakınca, ihtimal ki, ihtimalleri, bilhassa gelecek hakkında ümitvar oluşumuza imkân verdikleri için seviyoruz.
Hendesî bir oyun belki ihtimaller, en azından bazen ve bazılarımız için. Belki bir göz yanılması. Ne olursa olsun, biz ümidin pervanesi olmaya müştakız ve sanırım en çok da bu sebeple ilgiliyiz ihtimal denen mefhumla.
İşimizi kaybedip de hayat düzenimiz bozulunca yeni bir başlangıç yapmanın mümkün olduğunu düşünmek, sevdiğimiz birini kaybedince cennette onunla sonsuz hayatı paylaşmak hayali ile avunmak ve bunun için hazırlık yapmak, zor bir sınavda dibe vurduktan sonra bir dahaki imtihanda başarılı olup durumu düzeltebileceğimize kendimizi inandırmaya çalışmak, gurbetin geçici olduğunu kabul edip daimî yurdumuza dönüş sonrası kuracağımız hayatı gözümüzün önüne getirip mutlu olmak... Yani arzu ettiğimiz güzellikleri gerçekleştirme imkânını aramak, ters giden her şeyi yoluna koyma ümidimizi canlı tutmak... İhtimaller üzerinden hareketle hepsini toparlamak mümkündür ve biz biraz da bundan dolayı ihtiyaç duyarız ihtimallerin hayatımızda var olmasına. Hayata, ihtimaller vasıtası ile bile olsa daha sıkı tutunmak için yani.
Tabiatın yapısı gereği galiba, ihtimaller arasında da mahiyet farkı vardır. Gerçekleşmesi umulan, gerçekleşmesi için dua edilen, hayata geçsin diye uğrunda canla başla çalışılan... Yani farklı gayeleri farklı şekillerde bünyelerinde taşıyan ihtimaller.
Ve ihtimaller vardır körü körüne inanılan. Film gibi hikâyeleri olan, hayalhânemizi işgal edip bizi hakiki dünyadan ve onun son derece acı gerçeklerinden alıkoyan ihtimaller. Daha önce seyrettiğimiz bir filmin mutlu sonla bitmeyeceğini bilsek bile bunu hayal etmek gibi. Giden her sevgilinin dönüşünü beklemek gibi ya da. Hayata yeniden ve daha güzel bir başlangıç yapmak, birlikte yeni ve mükemmel bir dünya kurmak için. Bir daha asla olmayacağını bile bile hem de.
Her güzel ihtimal sevilir, çünkü ihtimalin hammaddesi en saf hâliyle ümittir. İhtimal denen şey, geçmişin bütün menfi yönlerine rağmen, güzel bir geleceğe dair kurulan hayalleri gerçekleştirme adına tutar bir daldır kişioğlu için. Bir nevi hayata bağlanma vasıtasıdır, kim bilir, belki kendimizle, yani bizimle, belki de hayata dair beklentilerimiz ve bizi ayakta tutan hayallerimizle ilgili olarak.
Gaipten değil, müşahhas dünyamızdan, çevremizden ve kimi zaman içimizden gelen sesler duyuyoruz zaman zaman. Bir ihtimal daha var... İnancın ve güvenin sesi, iyimser bir tavrın göstergesi. Bir ihtimal daha vardır... İhtimal ki, belki, umulur ki diyen bir ses, bitmeye yüz tutmuş ama hâlâ direnen umudun sesi. Bir ihtimal daha vardı... Yani her şey bitti, çok geç kaldık, uyandık artık rüyadan, hakikatin soğukluğu iliklerimize kadar tesir etti, diyen ses, iç sesimiz. Kaybeden, acı çeken, sonsuza dek sızlayacağını bildiğimiz yanımız.
İhtimaller ki merhale merhale hayatımızın şifresi ve ümitlerimizin cümlesi saklı onlarda. Çözebilene aşk olsun. Ve -yalnız ve ancak ihtimal dahilinde bile olsa- aşk her daim kaim ve daim olsun.
Bilmem neden, söz ihtimalden açılınca aklıma hep Şeyh Gâlib’in bir tardiyyesinin son bölümü gelir.
“Dil hayret-i gamla lâl kaldı
Gâlib gibi bî-mecâl kaldı
Gönderdiğim arz-ı hâl kaldı
El’an bir ihtimâl kaldı
İnsâfın o yerde nâmı yok mu”
Ruhun şad, mekânın cennet olsun Galip Dede.
Y.Rıfat İDİLLİ