Yarın 17 Ağustos 2013!
Çok çok önemli bir tarih.
Bitmek bilmez ve 45 saniye süre ile canlı yaşadığım büyük depremin 14.yıldönümü.
Otuz yıl içtiğim sigarayı bıraktığım tarih.
Oğullarımın Türkiye’ye gelecekleri ve hasretin biteceği vuslat günü...
***
O gece nar diyarı Side’den yar diyarı Umurbey’e gelmiştik, yorucu bir yolculuktan sonra.
O tarihte oğlanlar daha 13 ve 15 yaşlarında.
Hanım üç erkekle uğraşmaktan bitkin ve yorgun.
Hatta hiç unutmam otobüs Bursa’ya gece ulaşınca, Bursa’dan köyümüz Umurbey’e ticari taksi ile gelmiştik.
Neyse evimize ulaşır ulaşmaz hepsi yataklara serildiler ve başladılar uyumaya.
Benim gözümü uyku tutmadığından, balkonumdan Gemlik Körfezini, yıldızları, Gemlik’in ışıklarını, karşımdaki enfes manzarayı izliyorum.
***
İşte tam o anda olan oldu.
Gökyüzü denize yapıştı.
Denizden bir ateş topu fırladı.
Ve 45 saniye süreyle evimizin duvarları ve tavanı üzerime geldi geldi gitti.
Anladım tabii ve bildiğim bütün duaları okumaya başladım.
Kafamdan geçenleri detaylı anlatmak imkansız.
Verdiğim tek karar şu idi : Ölmez de sağ kalırsam ölene kadar ve bilinçli olarak hiçbir kimseye kötülük yapmamak, imkânlarım nispetinde iyilik yapmak, kısacası insanı sevmek!
Sarsıntı bitince köyümde bir yıkım olmadığı anlaşıldı.
Merkez üssü Gölcük, Değirmendere, Yalova tarafındaymış.
İlk işim hanımı ve oğlanları alıp hemen yanımızdaki çamlığa kamp kurmak oldu.
Hasırını, kilimini, yatağını, döşeğini kapan, çoluk-çocuk herkes oradaydı.
Çamlığı çok yıldızlı otel gibi kullanmaya başladık cümbül cemaat.
Bol dedikodulu ve abartılı yorumdan geçilmeyen böylesi bir ortama alışık olmadığımdan uyuyamadım ve belki de korkusuzluğumu göstermek istercesine büyük oğlumu aldım ve eve döndüm.
***
Ertesi sabah ATV kanalında altyazı gördüm : Marsilya’dan gelen Fransız kurtarma ekibi için Fransızca bilen gönüllü dilmaç aranıyor...
Umurbey’den Fransızca bilen iki kişi düştük yola ve ulaştık Yalova’ya.
Yalova’nın girişinden itibaren depremin şiddeti ve yıkıcı gücü kendini gözler önüne serdi.
Afet Masası kent stadyumuna kurulmuştu.
Yetkililere Fransızca tercümanlık için emre amade olduğumuzu ifade ettik.
Bizleri Fransız kurtarma ekibi sorumlusu ile tanıştırdılar.
Modern arama cihazları sayesinde enkaz altından çok yaralı kurtardılar.
Tam bir seferberlik havası hakimdi.
Traktörler ve otomobiller harıl harıl, su, ekmek, meyve, battaniye ve her türlü yiyecek taşıyorlardı.
Binaları bir kısmı tamamen yerle bir olmuş, elma bahçelerine inşa edilmiş bazıları kuma saplanmış, yedinci katta oturduğunu söyleyen bir depremzede dairesinin balkonundan caddeye inmişti.
Ölümlerin birinci amili ahlaksızlık, inşaat malzemelerinden veya emekten hırsızlıktı.
Güzel ülkemizin en güzel yerleri muhtelif usulsüzlüklerle paralılara peşkeş çekilmiş ve talan edilmiş, çirkin bir betonlaşma yaygınlaşmıştı...
Ayrıca yardımsever halkımızın getirdiği yardımlar da ihtiyaç sahibi rolü oynayan ahlaksızların çocukları veya kadınları tarafından çalınmakta ve istif edilmekteydi.
Bunu gözlerimle gördüm, önce inanmak istemedim, ancak emin olunca rütbeli bir subaya durumu ilettim...
Bunun sonucunda çaldıklarına el konuldu ve ihtiyaç sahiplerine dağıtıldı.
***
Halkımız Fransızlardan kullandıkları cihazları istiyordu mütemadiyen.
Sanki kullanmasını biliyorlarmış gibi...
Onlar da vermiyor ve kibarca gönderiyorlardı.
Fransızların tek istediği bol taze meyveydi.
Tek korkuları kabız veya ishal olmaktı.
AFP muhabiri bir bayan yedinci kat balkonundan caddeye inen aile ile söyleşi yapıyordu.
Muhabir bayan şaşkındı.
Zira portakal sandığını ters çevirip üzerine gazete kağıdı örterek masa haline getirmiş, karpuz, peynir ve ekmeği masaya sermiş, sanki ziyafet varmış veya konukseverlik yarışındaymış gibi muhabir bayanı davet ediyorlardı.
Tabii demli çayla birlikte...
Sonra yolcu yoluna, hancı evine...
***
O yıldan bu güne, hiç aksatmadan, zorunlu deprem sigortamı yaptırırım.
Ölüm Allah’ın emri, ama tedbir almak en büyük insani görevimiz...
Yakup Yurt©
Umurbey, 16.08.2013