Hintli bir yaşlı usta çırağının her şeyden sürekli şikayet etmesinden bıkmıştı.
Birgün çırağını tuz almaya gönderdi.

Yaşamınındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndügünde, yaşlı usta ona bir avuc tuz bir bardak suya atıp içmesini söyledi.

Çırak yaşlı adamın söylediğini yaptı ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı.
"Tadı nasıl ?" diye soran yaşlı adama öfkeyle "acı" diye yanıt verdi.

Usta kıkırdayarak çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı. 
 
Sessizce az ilerideki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp gölden su içmesini söyledi.
 
Söyleneni yapan çırak ağzının kenarından akan suyu koluyla silerken aynı soruyu sordu :

"Tadı nasıl?"

"Ferahlatıcı" diye yanıt verdi genç çırak.

"Tuzun tadını aldınmı ?" diye soran yaşlı adam "hayır" diye yanıtladı çırak.

Bunu üzerine yaşlı adam suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve şöyle dedi:

"Yaşamdaki acılar tuz gibidir, ne azdır, ne çoktur. 
 
Acının miktarı hep aynıdır.
 
Ancak bu acının acılığı ,neyin içine konulduguna bağlıdır.

Acın oldugunda yapman gereken tek şey acı veren şeyle ilgili duygularını genişletmektir.
 
Onun için sen de artık bardak olmayı bırak,

Göl olmaya çalış."