Yazan ve çizen: Sevim Ünal

Yüksek dağların arasında, cılız bir nehrin kıyısında ufacık, on beş haneli bir köydü.

Boynunda kamerası, elinde mikrofonuyla ilk gördüğü evin önünde durdu. Nefes nefeseydi.

Biraz soluklanmak için, ilk gördüğü evin kapısında durdu. Kapının önünde oturan küçük kız ilgisini çekmişti, geçip, toprağın üzerine onun az ilerisine çöktü.

Kız ise, gözlerini az ilerde top oynayan çocuklara dikmiş, ilgiyle izliyordu. Yanında duran çalı süpürgesini kapıp, kulağının dibinde öten horoza doğru salladı. Horoz telaşla gübre yığının üstüne doğru kaçtı. 

‘Merhaba’ dedi kıza.

Kız gülümseyerek baktı ona.  Kadının elinde tuttuğu mikrofonu göstererek

‘O nedir? diye sordu.

‘Mikrofon. Şimdi seninle sohbet edeceğiz ve konuşmalarımız bunun içine kaydedilecek’ dedi.

Kız  bir anlık merakla ‘yaa?’ dedi. Sonra başını yeniden oynayan çocuklara çevirdi.

Kadın, kızın ilgiyle baktığı yöne doğru uzattı başını. ‘Sen neden gidip onlarla oynamıyorsun?’ diye sordu. Kız küskün bir ifadeyle yüzünü sol tarafa çevirdi. Yerden aldığı kırık bir sopayı toprağa saplayıp çekti. Gazeteci kadın bir süre onu izledi. Kıza yanlış bir şey sormuşçasına üzüldü.

‘Peki tamam. Bak! Sen bana sorduklarımın yanıtını verirsen buraya kayıt olacak ve sonra sana dinleteceğim. İster misin?’

Toprağa sapladığı çubuğu çekip fırlattı. Kadının önerisini oyun olarak algıladı.  Hevesle ‘isterim.’ Dedi.

Kadın aklına ilk gelen şeyi sordu ‘Sevmek deyince aklına ne gelir, mesela oyun oynamayı seviyor musun?  Elindeki mikrofonu kıza doğru uzattı. Kız utandı. Yanakları al al oldu. Dağılmış saçlarını da gezdirdi ellerini. Koyu, uzun kirpiklerini gazeteci kadına çevirdi. ‘Bi şey gelmiyo aklıma ama oyun oynamayı çok seviyom. Ama, sen büyüdün, oyun oynama ayıp olur! Diyolar.’

‘Kim diyor?’

‘ Herkes, köydekile’ dedi çiçekli entarisine gömdü yüzünü. Gazeteci kadın şaşkınlıkla baktı ona. Daha bir yaklaştı.  ‘Utanma. Oynamak ayıp olmaz ki, neden olsun?  Sahi kaç yaşındasın sen?’

Kız al al olmuş yanaklarını çekti entarisinde. ‘ Ayıp işte. Ayıpmış. On birime girecem’ diye yanıtladı.

‘Burası senin evin mi, kaç kişi var bu evde?’

Kız başını kerpiç evin ahşap kapısına çevirdi.  ‘Onlar ot biçmeye gitti’ bir an gözlerinde derin bir keder belirdi. Hızla başını öne eğdi. ‘Ben, kaynanam, bir de o var’ dedi.