Yazan: Sevim Ünal

İnsanoğlu var olduğu sürece geçerliliğini koruyan ve koruyacak olan bir sözcüktür SÖMÜRÜ. Sömürünün her hali ise çirkindir. Bu çirkinlik çarpıcı bir sözcük ile adlandırılmış olmasına rağmen sömürü’ye engel değildir.

Sanat’ta sömür’ünün bir çok hali vardır. Sanatçı zamanının çoğunu eserini oluşturmaya adar. Hayatını bu doğrultuda oluşturmuştur. Eğitimini o doğrultuda yapmıştır veya o doğrultuda var olmak için bir çok emek vermiştir. Emeğini  topluma sunma aşamasına geldiğinde çoğunlukla yetersiz kalır. Çünkü sanat sunumu, tanıtımı, reklamı kısacası sanat piyasasına eser sunumu farklı bir iştir.

Bu işi yapanların eline geçer sanatçının emeği. Çoğu sanat piyasasında eser sanatçının ruhundan uzaklaşır, eder ölçüsüne dönüşür. Bir çok aşamadan sonra alıcısını bulur. Aracı eserin getirisinden büyük payını alır. Sanatçı ise geriye kalanını alır. Geriye kalan ise konuşulmaz. Sanatçının oluşturduğu eser ruhudur. Ruhuna biçilen değer ile eline geçen değer arasında ise uçurumlar vardır. Burda SÖMÜRÜ gülümser sanatçıya.

Avrupa’da bir çok şirket vergiden muaf tutulabilmek için veya az çok vergi yüklerini hafifletmek için şu yolu keşfetmişlerdir.

SANATÇILARA SERGİ YAPALIM. 

Dev firmalar, fabrikalar ve benzeri şirketler bu yollu kullanarak vergi yüklerini hafifletiyorlar. Sanatçılara verdikleri boş vaadler ise bu işin ne kadar göstermelik yapıldığının kanıtıdır. Sergilenen eserlere yapılan resepsiyonlar ve o resepsiyonlarda gelen bir iki kişi, az miktarda verilen meze ve içecekler ile atlatılıyor. 

Delil olarak çekilen fotoğraflar, kabartılan faturalar yüz euro’ya patlayan bir sergi bir anda oluyor beş bin euro veya daha fazlası. Bu da kurum için güzel bir gider kaynağı. Bu tür kurumların her ay bir sergi yaptığını düşünün hatırı sayılır bir vergi kaçırılmıyor mu sizce?

Sanatçıya verilen ise hiç bir şeydir. Koca bir sıfır.

İşte burda yine SÖMÜRÜ sanatçıya kahkahalarla gülmektedir. 

Sanatçılara tavsiyem bu tür kurumlarda asla sergi yapmamaları olacaktır!