Nazım Hikmet’in şiirindeki gibi

Ben bir ceviz ağacı olmak istiyorum.

Zaten sayılırım da, ne sen farkımdasın benim, ne polis, ne de farkımda olmasını istediğim hiç kimse farkımda!

Dimdik bir ceviz ağacıyım ben,

Kabuklarım da, yapraklarım da, meyvelerim de çok şifalı,

Belki yaklaşılmaz acıtılmaz olurdu, gölgem gibi olsaydı acı…

O kadar güzellik, şifa bir anda tek bir olumsuzlukla yok olmaya mı mahkûm oluyor?

Ceviz ağacı olabilsem gerçekten, olumsuzluk es geçilirdi,

Zira o insanoğlundan daha da değerli.

Ayrılıktır ceviz ağacının bir başka adı, aynı benim gibi…

Sevdiklerimden devamlı ayrı olmak bana hayatın sınavı sanki!

Olsun, Gülhane parkında yalnız başına bir ceviz ağacı olsam da,

Gövdem göklere selam çakıyor daima.

Yemyeşil yapraklarım ve herkesin kırmaya gücü yetmediği kabuklarım iz bırakır uzanan ellerde,

İstendiği kadar kırıp geçilsin, hatta çıtır çıtır yakılsın kabuklarım ateşlerde,

Ben yine yeşeririm, yine yeniden ve her defasında daha sağlam doğarım gökyüzüne tebessüm ile…

Ümmü YILMAZ