23 Nisan’ı kutladık...

Hatırladık bir kez daha.

Ama eskisi kadar heyecan, ilgi yok sanki.

Yoksa bana mı öyle geliyor ?

Çocuklarımızın çoğu Türkçe dersleri takip etmiyor zaten..

Bu konuyla ilgilenen, gayret eden de yok gibi.

Devlet baba, Devlet ana ikaz ediyor zaman zaman,

Çocuklarınıza, sahip çıkın, okutun vs ama dinleyen kim !

Öğretmenler ne yapsınlar,

Ailelerin ilgisizliği karşısında onlar da bıkmışlar.

Öğrenci adayı artıyor, ama öğrenci yok !

Öğretmen sayısı da azalıyor gittikçe.

Orantı, ters orantı.

Yani bir terslik var işin içinde !

Dedik ya aileler zaten bir muamma...

Geçtiğimiz yıllarda bir kitap fuarında ;

Yanımdaki amcaya bir kaç kitap tavsiye ettim haddim olmadan.

Ömer Seyfettin`in, Orhan Veli `nin falan..

Çocukların hoşuna gider, okurlar diye..;

Elinin tersiyle iterek ne yapacaklar bunları ya dedi,

Öğrenecekse önce dinini öğrensinler, 20 ciltlik ilmihal aldım,

Okuyacaksa onu okusunlar...

Zavallı amcam,

O çocuklar Nasrettin Hoca`nın fıkrasındaki nükteyi anlayıp gülemiyorlar,

İlmihali okuyup, dinini anlayacaklar he !!

Sebep ne acaba ?

Siz ne dersiniz ?

Diğer bölgeler nasıldır Belçika`da, Almanya `da, Hollanda`da...

Bilemem oraları.

Ama bildiğim şu ki :

8000 Türk`ün yaşadığı Beringen gibi bir kantonda,

Tek bir tane bile Türkçe sınıfı kalmamışsa,

Diyecek tek bir şey kalıyor geriye ..:

Buyrun cenaze namazına..

İyi bilirdik gömün gitsin...

Yeter ki sizler sağolun !

Zeki Yalçın