Geçenlerde, Liege'de, 20 yıldır görmediğim bir arkadaşla görüştük.

Durduk durduk sarıldık birbirimize.

Saçlarına kar yağmış, alnında çizikler...

Ses aynı, gözlerdeki fer aynı kalmış.

Dostluk ne güzel duyguymuş, zamana meydan okuyor.

Ne var, ne çok, nelerle oynuyorsun,

Oyuncağın ne diye soruyor aziz dotum...!

Yunus'ca soruyor...;

"Mal da yalan, mülk de yalan,

Gel biraz da sen oyalan" diyor ya Yunus.

Aynen öyle iste.

Hepimizin oyuncağı farklı olsa da oyalanıyoruz .

Kiminin oyuncağı hiç yok, hiç de olmamış..

Kimi de hangisiyle oyanayacağını bilemiyor.

Kimi kendi almış oyuncağını, kimine alınmış.

Kimi çalmış çırpmış oyuncak sahibi olmuş,

Rabbena hep bana demiş,

Kimi ne bulduysa şükretmiş.

Varmı çocuklardan bir farkımız ?

Şu dünyada yapılan savaşlar,

Kavga, gürültü patırtı,

İtiş kakış, köse kapmaca,

Sen ben davası.

Öz kardeşler bile düşman olmuyormu birbirlerine ?

Şöyle kelleyi iki elimizin arasına alıp, bir daha soralım kendi kendimize:

Varmı çocuklardan farkımız?

Sadece oynayanlar ve oyuncular farklı.

Hani Nasrettin hoca Brüksel'den izine gitmiş eşekle;

Çoluk çocuk toplanmış hocanın basına ,

Hoca çocukları sevindirecek Belçika çikolatısıyla...

Sormuş çocuklara :

Allah payı mı yapalım, kardeş payımı diye;

Çocuklar hep bir ağızdan Allah payı deyince,

Kimine 3, kimine 5 vererek dağıtmış..

Az alanlar bozuluncada;

Allah kimine az kimine çok verir, nasibinize razı olun demiş.

Çocuklar razı oluyor da,

Koca çocuklar, büyüyünce kodamanlaştıkça,

Başkalarının oyuncağınada göz dikiyorlar.

Şu dünyanın nimetinde, külfetinde hakça bölüşseler olmaz mı yani.

Neyse uzatıp da sizi oyununuzdan etmeyelim,

Oyununuz oyuncağınız neyse,

Kavga etmeden oynayın, Yunusca oynayın, iyi oyunlar sizlere.

İyi ki varsınız, kalın sağlıcakla...